Jesienią zawsze jest jakoś trudniej. Po drodze umiera nam świat, ktoś gubi czapkę na zakręcie, nie wiadomo dokąd iść z zimnym przeświadczeniem samotności. Jesienią wychodzą zewsząd wszystkie mary i strachy, które skrupulatnie ukrywały się przed słońcem i powstają jeszcze większe i nie-do-ugłaskania. Jesienią deszcz smakuję inaczej. Jest cięższy, krople nie łagodzą już rozpalonego ciała, przeciwnie, smagają chłodem i nie-odwrotnością zimy. Jesienią chowamy się po domach w przeświadczeniu, że gorąca herbata, kawałek koca i dobra książka, to wszystko czego potrzebuję organizm by przeżyć. Gdzieś w oddali majaczy nam jakaś dłoń, machinalnie zsyłamy myśl w odległe rejony, jesienią człowiek nie ma sił czekać na miłość i spełnienie. Jesienią chcę się być kochanym, bez żadnego ale i nie nieumiemobiecać. Jesienią świat kolorowy i piękniejszy, przez ułamki sekund wydaję się nam, i to zawsze jesienią, że będzie łatwiej, że tym razem nie będzie płaczu i wspomnień. My naiwni jesieniacy.Pozdrawiam. ;P