Nie ogarniam tego stanu... 

Robisz mi nieporządek w chaosie i przez ten cały czas nie wiem gdzie podziać oczy. Waham się czy słuszność mieszka w moich słowach, ile w tym wszystkim mnie, a ile chorego serca. Nie wiem. To słowo zbyt często pojawia się w naszych ustach, w naszych językach mieszkach i się pastwi. Wszędzie jeszcze jest zapach, który przyjdzie mnie zapamiętać. Wiem to. Czego jak czego, ale tego wymazać nigdy nie potrafiłam. Nie śnij się. nie śnij. W którymś śnie się utop tak ostatecznie i nie przyśnij już się. Błagam. Nie chcę zasypiać z Tobą pod powiekami, pod skórą, pod powłoką cielesności. Wole już układać sama się bezpiecznie w czterech ścianach samotnego ciała. Nadzieja. To chyba najboleśniejsze czym mnie ofiarowujesz, myśląc, że właśnie to mnie uspokoi. Nie śnij się. Nie pozwól wracać do Twoich rąk, nie pozwalaj. Wszystko musi być zawiłą ścieżką, na której zgubiliśmy się już miliony razy. Do mojej przeszłościwprowadzili się obcy, nawet nie wiem kto, leżą przy tobie na tapczanie, sprawnie  - uczciwie za drzwi wypychają, tak że to nie jest teraz moja przeszłość.  Jakby nie ten czas kazał nam się odkryć na nowo. Ci obcy nie chcą widzieć niczego innego oprócz siebie. I ciebie w ich objęciach, pod ich skrzydłami, zgodnie z ich słowami. Ja? Nie chcę przeszkadzać, wchodzić w czyjeś życie z nadzieją, że zostanę zaakceptowana. Pozwól mi o sobie zapomnieć. O mnie zapomnij i wymaż doszczętnie jakiekolwiek doznanie. Przyszliśmy do siebie czy obok siebie?