F0t: Kuba S.

wróciły dawne rozmyślania nad sensem istniejącego i tego czego przecież nie ma, a odciska się głęboko w człowieku. wrócił sen niespokojny, niepoukładany, męczący i nie-regenerujący. strach się bać o siebie. wróciły myśli pourywane kiedyś w kontekstach, myśli walczące teraz o swoje drugie życie, którego za wszelka cenę nie chciałeś im dać. budzisz się w swojej klatce i nie wiesz już jak wyglądał świat iskrzący się pełnym zachwytem, musisz tylko wejść w przestrzeń i udawać że chcesz w niej być, obok tych zapatrzonych w siebie ludzi, koczujących na ławkach i dworcach, czekających na okruch miłości, zadowalających się nie-pełnym skinieniem. a ty tylko nie wiesz kim jesteś i to wraca i wierrrrca się w mózg, nie dając spokoju. oddajesz się wszystkiemu, a do niczego nie należysz, pielęgnując w sobie to rozdarcie bez-granic. jak cię nie ma w sprawach dnia codziennego, bo wyszedłeś się przejść, a obok jest ścieżka i ludzkość. tak strasznie uciekasz bez przyszłości i przeszłości, wmawiając sobie że teraźniejszość jest stanem, w którym powinieneś trwać. opuszczasz kotary i wracasz chyłkiem wspomnieniem do lat, do zastygłych miłości, o które wciąż się boisz, że wybudzą się ze swojej hibernacji i będą atakować z dawną siłą. widzisz jak ludzie odwracają od ciebie głowę, wpatrzeni w swój dramat, będący tylko ich pustka. stoją w miejscach i  brodzą po kolana w nie-wyjaśnionych przypadkach, a ty jesteś małym elemencikiem tej dziwnej układanki. wierzysz czasem w los, czasem w przeznaczenie, czasem chcesz spać, a czasem wstajesz poobijany. taki twój odległy koniec, bo tylko jedno jest pewne, że kiedyś umrzemy. mówią ci, że jesteś pesymistą, ty na to, że nic co dobre nie trwa wiecznie. wiec jesteś i oczekujesz, że będzie trzeba się rozstać z ciałem i pokusą. świat będzie trwał dalej bez ciebie i to boli i dochodzi do świadomości bardzo powoli, ze twój koniec jest tylko Twoim końcem i wcale nie początkiem.
jesteśmy w tym wszystkim śmieszni, w tych powtarzających się żalach i bez przyszłościowych mantrach o niczym, ale wiem, że rozumiesz trudny człowieku, który to czytasz, powód tego wszystkiego, tych dogasających świec w oczach i nie-namacalnych spełnień i choć czuję wewnętrznie, że to nie czas i nie miejsce dla tego wszystkiego, to jestem pewna, że ty i ty i ty, rozumiesz mnie w pewien pokrętny sposób - na swój sposób - bo jest w nas ludziach to nie-nazwane pragnienie bycia i istnienia dla celu wyższego niż tylko przemijanie i przeminięcie