Z najsłodszym dzieckiem na tym świecie!
Intensywny weekend już za mną. Do tej pory czuję się niewyspana. Ale jeden z najlepszych weekendów pomimo tego. Wiele miłych chwil i pozytywni ludzie, czyli coś co bardzo sobie cenię.

Ale co z tego? Jest już perfidna, nieubłagana jesień. Nienawidzę, całym sercem. Naprawdę wszystko zaczyna się robić takie szare.. Wszyscy zaczynają mieć chujowy humor i problemy. Zawsze jestem dla kogoś przygotowana z otwartymi ramionami. Lubię wysłuchiwać kiedy chcą się wyżalić, zawsze staram się zrozumieć i cokolwiek powiedzieć. Chociaż czasem wystarczy po prostu z kimś pomilczeć. Szkoda, że sobie samej nie potrafię pomóc. Chciałabym czasem zrozumieć samą siebie. Nawet nie potrafię sobie powiedzieć: mogłaś zrobić inaczej. Bo wiem, że to już nie było to samo. To, co robię i mówię jest pierwszą myślą, która przychodzi mi do głowy, a więc: JEST PRAWDZIWE. Robię i mówię to, co serce mi dyktykuje, bo to nim się bardziej kieruję niż rozumem. Może czasem to złe, ale nigdy nie oswoję swojego serca i jego wybuchów radości, smutku, pragnienia, chęci wyrzucenia czegoś.

Moje oczy patrzą sercem, uszy słyszą sercem, usta mówią sercem, dłonie czują sercem. Albo jest to dobre albo złe. Za mało czasu by się tym przejmować. Kiedyś zostanie to osądzone. Nie chcę żyć z żadnym strachem, chcę żyć teraźniejszością. Nie chcę żałować słów, ani gestów teraz, ponieważ kiedyś mogę pożałować jedynie, że czegoś nie zrobiłam lub nie powiedziałam. Chciałabym tyle powiedzieć, a jednak mam pustkę w głowie.

Tak naprawdę jestem małą, nic nieznaczącą jednostką,która wie, że świata nie zmieni, a ludziom nie da tyle ile by chciała dać. Wiem o tym, ale mam nadzieję, że jednak tak nie jest. Nadzieja należy do serca, więc wciąż wierzę, że świat się zmieni, a ludzie którzy są dla mnie ważni będą po prostu zawsze. Odporni na upływ czasu, który nieubłaganie wszystko, co nietrwałe rozdziela.