Na dnie serca...

Horacy - Oda III, 1 (Odi profanum vulgus et arceo)

Precz, motłoch ciemny! Cóż mię on obchodzi?
A wy słuchajcie milcząc Muz kapłana!
Pieśń nigdy dotąd nie śpiewana
Z mych ust niech Rzymskiej się święci Młodzi!

Królowie w grozie rządzą ludy swymi,
Króle zaś Jowisz w silnej dłoni gniecie,
On, co Giganty zmógł, co przecię
Zmarszczeniem brwi sprawia drżenie ziemi.

Ktoś posiadłości rad by mieć olbrzymie
Jak nikt, a drugi, co go kusi sława,
W Marsowym polu walczyć stawa,
Innemu dość jest mieć czyste imię,

Innego nęci liczna druhów rzesza;
Każdego jednak na śmierć w jednej mierze
Konieczność z urny wspólnej bierze,
Małych z wielkimi gdy razem zmięsza.

Miej nad bezbożną głową miecz, na cienkiej
Nici zwieszony najrzadszy zbytek
W smak ci nie pójdzie ni w pożytek,
Ni cię śpiew ptaków, ni liry dźwięki

Nie ukołyszą. Sen zaś rad wśród cienia
Na smugach drzemie albo gościć raczy
U skromnej strzechy gdzieś wieśniaczej,
W Tempe, gdzie słodkie igrają tchnienia.

Kto rad swej doli, tego nie dotyka
Gwałt mórz burzliwych, ni się on obawia
W Arkturze zgasłych gwiazd bezprawia,
Ni świtających też klęsk Woźnika,

Ni że w winnice grad mu z nagła chłośnie
Lub rola chybi lub sad zgnoją deszcze
Lub sprażą wpływy gwiazd złowieszcze
Zasiew lub zmrożą go nielitośnie.

Już w morzach rybom coraz ciaśniej, jeśli
Bywa, że nieraz, mając nadmiar ziemi,
Przemożny Pan z pachołkami swemi
Zjeżdża, wśród wody by gmach mu wznieśli.

Niemniej Strach mroczny, niemniej Troska blada
W ślad za nim idzie i z nim nawet siedzi
Na nawie zbrojnej w pancerz z miedzi,
Nawet na konia poza nim wsiada.

Jeśli więc ani kamień lśniący tęczą,
Ni trosk gwiaździsty szkarłat nie rozprasza,
Ni je zaleje pełna czasza,
Ni wonie wschodnie ich nie odstręczą,

To czemuż miałbym, budząc zazdrość czyją,
Wspaniałych komnat wznosić gdzieś przepychy,
Mieniając za mój domek cichy
Byt, w którym ludzie mozolnie żyją?

Kwestią czasu było wrzucenie tutaj twórczości Horacego... 

Myśli zagrzebane na dnie serca, duszy, umysłu...

Coś co jest schowane przed światem, przed wzrokiem innych ludzi po to między innymi aby o tym nie dyskutować bo dyskusja z wiekiem stała się zbędna bynajmniej jeśli chodzi o zdecydowaną większość ludzi, których dane jest mi spotkać.

Porodzili się anarchiści, którzy nie potrafią tolerować odmiennego zdania na jakiś temat.

Ludzie głośno krzyczący wyłącznie o tym czego im trzeba, co im się podoba, co zdaniem ich TRZEBA zrobić aby było IM lepiej.

Istoty natchnione Bożym słowem robiące sobie na wzajem krzywdę...błagam was, wybijcie się co do ostatniego. 

Hedonizm a za razem masochizm społeczny, Polska o jakiej nie czytałem w żadnej książce do historii.

Zawsze czułem szacunek dla wartości płynących z mojego pochodzenia - urodziłem się w Polsce, w Polsce żyję i żyć będe, tutaj też prawdopodobnie zginę.

Jak to ktoś mądry kiedyś powiedział "Polska jest wspaniałym krajem....tylko ludzie chujowi"

Ciężko dzisiaj odnależć piękno w swoim otoczeniu, kluczem jest chyba zabicie ambicji i znieczulenie społeczne, przestać gonić sukcesy zawodowe, miłosne, przestać walczyć, zacząć unikać aczkolwiek trzymać się swojego zdania, nie dyskutować, mówić ścisło i zwiężle a jeśli już coś robić to tak aby było to konkretne i dawało jakiś efekt bo praca bez efektów to....

Grunt to znależć radość w małych rzeczach a nie w czymś co jest powszechnie uważane za przewspaniałe, przezajebiste...

Także dalej tkwię w tym w czym tkwiłem kilka lat temu, nie zmienia się to w co innego z biegiem lat, może tylko ewoluuje z racji postępu 

 Ważnym jest aby nie zginąć - znaczy nie przestać myśleć samodzielnie, brak myślenia i podporządkowanie się przez całe życie cudzej woli, ideologii, religii, przekonań politycznych jest dla mnie równe śmierci. Mimo że coś może być słuszne trzeba zawsze pomyśleć samodzielnie inaczej jesteś martwy.

Żyj znaczy w zgodzie...ale swoje miej zawsze w głowie. Także nie musisz słuchać tego co mówię, nie chcę, nie wymagam, nie potrzebuję aby ktoś się ze mną zgadzał czy to nazista, gej, naarkoman, polityk lewicy, prawicy, pisu, PO czy czego innego...ktokolwiek. 

Nie ma tu mowy o ludziach, którzy są świadomi tego co robią chociaż tego nie chcą, nie ma tu mowy o ludziach, którzy są do czegoś siłą zmuszeni...nie każdy musi być na tyle wytrwały aby nie zmięknąć ale jest jedna ważna, waaaażna rzecz....myśl i myśl z sensem...

Sukces życiowy zapewnić można sobie swoimi czynami, i swoim umysłem...