xoxo. 

Kto by pomyślał, że jeszcze kiedykolwiek coś tu napiszę. Jednakże postanowiłam podzielić się moimi odczuciami i chwilami mojego pustego życia bez Marceliny. Bardzo dużo się od 23 marca zmieniło i chyba pomimo braku mojej najwierniejszej i najlepszej przyjaciółki - Marceliny - nie było aż tak źle (pomijając wszystkie nagłe, niekontrolowane napady tęsknoty, obwiniania wszystkich za to i  płaczu), bo byli przy mnie ludzie, których kocham. Dzierżawiłam Diabolla, jeździłam na Equiście dopóki u nas stał, jeździłam na Hubertusy na Verze, dożynki, w tereny i na maneż, pławienie koni przez całe wakacje było niesamowitym doświadczeniem. Diabollo jako koń-przyjaciel też mi pomógł, kiedy byłam naprawdę zrozpaczona po Marcysi. Do teraz nie mogę się pogodzić z tym, że została sprzedana. Mam nadzieję i w sumie moim marzeniem jest zobaczyć ją jeszcze kiedyś, przytulić się i mieć pewność, że jest bezpieczna. Z perspektywy czasu już wiem, kto jest moim przyjacielem i kto na moją przyjaźń zasługuje, a na czyją ja. Ogólnie u mnie wszystko w porządku, nauki dużo - 3 gim zobowiązuje.. Moje plany szkolne na przyszłość to z pewnością liceum (biol-chem), tylko jeszcze nie wiem... Miarka, Kopernik czy może Konopa. O oceny się nie martwię, bo daję sobie rade dosyć dobrze, a na próbnych testach z prawie wszystkiego miałam max punktów (do tego jeszcze osiągnięcia sportowe). Drugiego kwietnia przystępuję (mam nadzieję :D ) do bierzmowania. Trzecie imię już wybrane, oczywiście nie trzeba się nagłowić, żeby wiedzieć - Marcelina. Cokolwiek się stanie, ona zawsze będzie w moim sercu...tylko naprawdę chciałabym jeszcze kiedyś ją zobaczyć. Dodaję kilka zdjęć z ostatnich końskich wypadów na dowód mojej super-formy. :-) Muszę jeszcze chwilkę posiedzieć nad zeszytami i położę się spać, bo zaczynam na 8 lekcje. Nie sądzę, żebym jeszcze tu napisała, bo nie mam takiej potrzeby, ale kto wie. Dobranoc. 

BO CIEBIE MI BRAK,
CIEBIE MI BRAK