...... 

Szłam przed siebie, drogą pełną zakrętów, nie miałam konkretnego celu... Nagle postanowiłam usiąść i przemyśleć parę spraw, zastanowić się nad tym, co dalej, czy zapomnieć o przeszłości i zacząć żyć teraźniejszością, czy pamiętać o tym, co było i zmierzać w przyszłość z podniesioną głową i starać się nie popełnić tych samych błędów? Wiem, że odpowiedzi muszę sama poszukać... Odłożyłam więc telefon, w końcu po co mi on? Po to, aby ktoś tylko mówił, że robię źle? Po to, aby dawał rady, z których sam nigdy nie skorzysta? Aby ludzie mówili mi: To nie ma sensu , Nie pasujecie do siebie On jest taki, a ty taka? O nie&nie tym razem&Odłożyłam kapelusz, miałam dosyć strojenia się, ukrywania prawdziwej siebie, przecież, gdy nikt mnie nie widzi chodzę w dresach, a włosy mam związane w kitka lub luźnego koka, dlaczego nie mogę chodzić tak na co dzień? No tak, w dzisiejszych czasach wygląd się liczy, nawet bardziej niż osobowość&Miałam tego dosyć, dlatego spojrzałam na słońce, które chyliło się ku zachodowi, to mnie uspokajało, pozwalało myśleć&Po chwili zamknęłam oczy, czułam jak promienie słoneczne padają na moją twarz. Wreszcie miałam czas na to, aby wszystko spokojnie przemyśleć, bez stresu, bez zamartwiania się, co ludzie pomyślą&po prostu siedziałam tak i myślałam, co powinnam wybrać, którą drogą kierować się w życiu&Nagle otworzyłam oczy i wiedziałam, co zrobić, nadzieja, która się we mnie tliła wreszcie zapłonęła&To właśnie dzięki niej postanowiłam nie patrzeć na innych, w końcu to jest moje życie, tylko ja jestem za nie odpowiedzialna, tylko ja mogę decydować o tym, co się stanie, żadna osoba nie ma więc prawa mi się w nie mieszać!&Pełna nadziei i wiary wstałam i ruszyłam dalej&Co ma być to będzie, ale skoro nadzieja z wiarą czynią cuda, to chyba nie może być źle prawda?

Fot Sonia:*