Robie wszystko wbrew sobie.

Ale ja poprostu chce odzyskac nadzieję.

Chce odzyskac dawną siebie.

Chce uwierzyc w to,że się uda.

Chce znowu uśmiechac się jak beztroskie dziecko.

Chce znowu czuc się potrzebna i potrzebowac kogoś.

Chce znowu byc szczęśliwa.

Mimo,że robie wszystko wbrew sobie...

Tak,nikt nie powiedział,że ta droga będzie łatwa i coraz bardziej się o tym przekonuję. Ale może tyle kosztuje szczęście?

Może trzeba zmienic całe swoje życie,żeby pobiegło innym-prawidłowym torem?

Może to i tak nic nie da,ale jednak warto dla myśli,że się próbowało?

I mimo,że cały mój świat teraz runął.Że jego szczątki dalej walą mi się na łeb i coś czuje jeszcze długo będą to robic... to ja się upre.

I zaczne odbudowywac go na nowo. Od podstaw. Zupełnie jak małe dziecko. Trzeba się skupic i na chwilę pomyślec o samej sobie,mimo,że moje "ja" nie jest z tego zadowolone,ba! Buntuje się. Ale ja wygram. Muszę w końcu wygrac. Mimo,że wszystko mówi,że mam wrócic. Przecież było mi tak dobrze. Nie musiałam czuc. Nie musiałam dawac ani brac.Poprostu byłam. Ale co z tego,skoro to wszystko było fałszywe i martwe? Lepiej późno niż wcale,he?

Wiem,że nie wiecie o co chodzi,ja jednak wiem.Trzymajcie kciuki.Za mnie. I wmówcie mi,że inne życie wcale nie jest gorsze ani nudniejsze. Bardzo boje się nie miec szumu wokół siebie.

Czas odbyc ze sobą rozmowę.Szczerą,bez okłamywania.

Tak,zdecydowanie czas na wielkie zmiany.

Mimo,że całe moje ciało i rozum się na to nie zgadza i krzyczy przez sen,że wróci tam gdzie mu dobrze.Czyli do nicości.

Ach.

A w piątek idymy na Żory,podrywac pana w dredach.