Długo się zastanawiałam,czy w ogóle tu coś napisac. Jednak doszłam do wniosku,że to wszystko musi w końcu ujrzec światło dzienne, nie chcę i nie umiem dłużej tego tłumic w sobie. 

Czuję się dokładnie tak, jak to dziecko zamieszczone powyżej. Zgubiłam się już dawno temu,jestem przerażona i szukam kogoś kto mógłby pomóc mi się odnaleźc.

Wiele,bardzo wiele zmieniło się w moim życiu. Niestety chyba nie na lepsze. Klasa maturalna,nie zdałam z matematyki, drugie półrocze też zapowiada się niezdane.Oceny spadają i wcale nie chcą się podnieśc. Nie mam domu,nie wrócę już tam,nie chcę wrócic. Zapomniałam. Zapomniałam jak to jest nie miec problemów,życ byleby życ.

Wyglądam przez okno.Widzę ludzi półbięgnących do domu i marzących o tym,żeby się ogrzac. Widzę światła zapalone w mieszkaniach innych.Widzę pustkę na ulicy i ogromny spokój. Są miejsca gdzie nic się nie zmienia. Ludzie dalej siędzą w tych zatrutych pomieszczeniach, ludzie z predyspozycją do spadania na dno.

Tak,zdecydowanie myślę,że to miasto jest całe zatrute,ktoś uwielbia się nad nim znęcac,inni przez to cierpią,a ja chcę się wydostac.

Tak sobie myślę,że nie ma już dziedziny mojego życia, w której by się coś udawało. W której bym coś czuła,cokolwiek. Mam wrażenie,że zarażam wszystkich moją nostalgią, za niedługo będą traktowac mnie jak trędowatą, lub może to ja będę traktowac tak resztę? Nie wiem, nie cieszy mnie już nawet czyiś dotyk, czy słowa pocieszenia. Nic. Pozostaje mi tylko się rozpłakac. Ale co z tego jak nawet tego nie potrafię?

I znowu miałam tyle myśli do przekazania,połowy z nich nie umiem przekazac.

I chyba nie ma sensu się oszukiwac,że potrafię coś czuc. Nie,ja nie kocham,ja nie podziwiam,ja nie szanuję.Nie,nie jestem czuła ani kochana, TO WSZYSTKO KURWA JEST GRĄ.