Pozwól mi nie mówić nic. 

Znacie to?
Macie fatalny dzień. Ale tak fatalny, że potrzebujecie z kimś pogadać.
Po prostu - nie wyżalić się, tylko pogadać jak ludzie i pośmiać się rozładowując smutek.
Dzwonisz do mamy. Tak, uwielbiam z nią rozmawiać. Ale nie pogadamy dziś, bo mają gości.
Uderzasz zatem do siostry. Też lubię. Ale też nie pogadam, bo jest u rodziny męża. 
Dobrze... spróbuję poza rodziną. Przypominam sobie o koleżance z pracy. 
Dzwonię, może nawet się spotkamy? Pamiętam, że nie miała planów na weekend.
Niestety, ona też odpada, bo odwiedziła ją właśnie dawna znajoma ze studiów. 

No dobra... czujesz zrezygnowanie ale nie poddajesz się. Przychodzi wieczór. 
Piszesz do bliskiego Ci znajomego, jednak on.. dziś świętuje urodziny sprzed paru dni.
Nadal się nie poddajesz, bo przypominasz sobie, że wieczorem masz pogadać z kimś,
z kim czekasz na rozmowę od jakiegoś czasu. Super! W końcu! Tęskniłam za nim. 
Hola hola Kasiu. Nie przelicz się. Ów pan zdecydował się na wyjście z kolegą na mecz.

Jak stary, samotny człowiek, który nie ma do kogo otworzyć buzi i nikt o nim nie pamięta.
Tak właśnie się czujesz. Wtem... przychodzi ratunek! Ktoś sobie o Tobie przypomniał.

Robi Ci się głupio, że dawno nie rozmawiałaś z tą osobą, ale cieszysz się, że napisał. 
Właśnie teraz, gdy jest tak źle. Boże, ratunek z nieba. Serce znów zaczyna bić. 

...Ale znów się przeliczyłaś. Pan Bóg postanowił z Ciebie zażartować.
A on napisał tylko po to, by wysyłać Ci zdjęcia z pubu w towarzystwie nowych znajomych. 
I zaznaczył, że pogada z Tobą jutro. Bo dziś nie może. 



Do nikogo nie mam żalu. Tylko do siebie. O własną beznadziejność.
Idę do sklepu po jakiś alkohol a potem upiję się w samotności myśląc o tym... 

że gdy kogoś potrzebuję, nagle milion osób ma inne plany. I mają prawo. Cieszę się.
Ale dlaczego nagle WSZYSCY, jednego dnia? Właśnie TEGO, gorszego dnia? 



Mam nadzieję, że Wasz weekend lepiej.
A zdjęcie z pracy. Wieczorem. Lubię miasta nocą.








Może wrócę do pisania, bo gdy tego nie robię, czuję się źle.