Coś się kończy, coś się zaczyna

Mam ochote zacząć jak w zeszłym roku. Jaki był ten 2010 rok? Czy naprawdę mogę powiedzieć, że niczego nie żałuję?

To mnie chyba najbardziej zaskoczyło, gdy go podsumowywałam.

Mogę.

Rok domniemanego cudu, który sie dokonał. Po 3 latach upierdliwych prób w tym 1,5 roku walki okazało się, że mam to, o co tak bardzo wlaczyłam. Szkoda, że przyszło mi to tak szybko utracić. Moja niezachwiana wiara mówi mi, że nie na długo, ale jednak to czekanie na rozwój wypadków jest dobijające.

Jedną rzecz tylko chciałabym zmienić, ale cóż, czasu już nie cofnę. Nie cofnę słów, łez, wyrzutów.

Nie chce tego roku oceniać przez pryzmat ostatnich 3 tygodni. To wszystko, co było w tym roku pozytywnego i ci ludzie, których tu widać na to nie zasługują.  Chcę patrzeć na ten rok i się uśmiechać.

Uśmiechać także na wspomnienie porażek. Studia, prawko,  matura. Porażki obrócone w pewność, że mam za sobą wspaniałych ludzi, którzy mnie nie opuszczą.

Sesje, sesje, może niedoskonałe, ale te ze snów, te najbardziej ulubione. Próby samouświadomienia, które mnie samej pokazały kim jestem dla mojego Stwórcy i kim On chce żebym była. Czas niesamoitego wzrostu i rozwoju, dziś nieco przytłumionego  przez te wszystkie smutki. Plakaty, a przy nich po raz kolejny świat Bóg mi uświadomił, że są na tym świecie rzeczy, na które warto czekać. I tę ostatnią wiedzę mam zamiar zastosować w praktyce.

Jakieś postanowienia? Jedno: wytrwać. "Do końca. Mojego bądź jej."

Bóg mi coś obiecał, a ja mam zamiar zobaczyć ja On dokonuje cudu w sprawie, która wygląda gorzej niż beznadziejnie. Chciałabym też wrócić do czasu wakacji. Jak się okazuje na to też mój Tata ma paragraf: "Obiawię się Wam, odmienię Wasz los i sprowadzę z powrotem do miejsca, skąd skazałem was na wygnanie."

Wchodzę w nowy rok z pewnymi obawami, rozczulona spoglądam za siebie, ale nie przestaję wierzyć, że nie idę sama...