in articulo mortis 

Patrzę gdzieś w dal. Szukam Ciebie.

Nic nie widzę, nie ma Cię. Tęsknota, pustka, bezradność.

Gdybyś tylko wiedział, jak bardzo. Może wiesz, może nie rozumiesz, może nie czujesz tego samego.

Nie potrafię bez Ciebie. Każda sekunda ciszy zamienia się w minuty, godziny, wieczność.

Serce pęka, łzy. Niedobrze mi. Papieros co 15 minut wypala moje płuca od środka tak, jak brak Ciebie wypala moją duszę.

Mogłabym oddać wszystko za 5 minut z Tobą. Teraz.

Zaciśnięte z goryczy gardło tak bardzo przypomina mi o tęsknocie.

A Ty? Milczysz, milczysz nawet mówiąc do mnie. 

Włączam tą głupią stronę w oczekiwaniu, że choć trochę mi ulży. Napiszę coś. I tak tego nie zobaczysz. A jednak tylko pozostaje smutek.

Nie mogę jeść, nie mogę pić. Syf w głowie. Chyba nigdy nie zrozumiesz jak wiele dla mnie znaczysz, zawsze będę się bała i troszczyła. 

Cała reszta to dla mnie nic. Chcę tylko z Tobą godnie żyć.

Kocham Cię, mój P. 

Jesteś wszystkim.