PRZYJAŹŃ NA WIEKI

Pies to najlepszy przyjaciel człowieka. To prawda. Pies przejmuje na siebie cały nasz ból, gdy cierpimy. To tez prawda. Pies jest także terapeutą dzieci chorych, przywraca im cheć do życia i sprawia, że na ich twarzach pojawia się szczery uśmiech. Karolinka była bita od dziecka, dostawała za wszystko. Za to, że płakała, za to, że chciała się bawić z rodzicami, za to, że czasem nie chciała jeść. Pewnego dnia, została zbita tak okrutnie, że znalazła się w szpitalu z pękniętą czaszką, złamaną ręką i połamanym noskiem. Rodzice dziewczynki trafili do więzienia i zostali skazani na kilkanaście lat pozbawienia wolności. 2 lata po tych tragicznych wydarzeniach, dziewczynka nie potrafi dojść do siebie. Ciągle się czegoś boi, ciągle płacze i prawie nie śpi w nocy. Przebywa aktualnie w Domu Dziecka. Ma wspaniałe opiekunki, jednak czegoś jej brakuje. Brakuje jej przyjaciela, z którym mogłaby się pobawić. Pewnego dnia na zajęciach lastycznych, pani chciała, by Karolinka narysowała swojego wymarzonego przyjaciela. Dziewczynka narysowała psa i podpisała ''MÓJ KOCHANY PRZYJACIEL LEON''. Tak nazwała psa na rysunku. Opiekunom, którzy pracowali w Domu Dziecka, wpadł do głowy pewien pomysł. Postanowili sprowadzić do Karolinki psa - terapeutę. Był to pies specjalnie szkolony, do tego typu zadań. Sprowadzili więc psa i gdy zaprowadzili go do dziewczynki, ona on razu się ucieszyła i krzyczała z radości - Piesek z obrazka ożył! Chodź do mnie Leonku! Pies od razu poczuł sympatię do Karolinki i przebywał z nią całymi dniami. Niestety pewnego wieczoru, dziewczynka przestała cokolwiek mówić. Zamknęła się w sobie. Gdy opiekunowie pytali się jej, co się stało, to pokazywała tylko na zdjęcie swoich rodziców, które miała na szafce. Dziewczynka przypomniała sobie wszystko: cierpienie, jakie musiała zniesć, ból. Wszystko. Leon starał się jak tylko mógł. Próbował bawić się z Karolinką, ale ta nie miała na to ochoty. Zaczepiał ją, brał piłkę do pyszczka i rzucał w jej stronę. Bez skutku. W końcu położył się obok niej i czuwał przy niej przez kilka następnych dni. Po kilku dniach, Karolinka wstała z łóżka, wzięła smycz lezącą na krzesełku i podeszła w stronę psa. - Chodź Leoś, pójdziemy na spacer - powiedziała i w tym momencie pies zaszczekał. Od razu do pokoju Karolinki weszła jedna z opiekunek. - Karolinko, co Ty robisz? - zapytała. - Chcę iść z Leosiem na spacer do parku - powiedziała. - Karolinko, jesteś jeszcze za słaba, a przede wszystkim za mała - wytłumaczła jej opiekunka. - Ale ja chcę iść z Leosiem na spacer! - krzyknęła i rozpłakała się. Pies to zauważył, podszedł do niej i polizał ją po twarzy. Potem złapał za rękaw jej piżamki i spojrzał n opiekunkę. Pomerdał ogonem i przysuwał się bliżej, jakby chciał coś powiedzieć. Poźniej puścił rękaw i zaczął szczekać i pokazywać na siebie do tyłu. Chodziło mu o to, żeby opiekunka usadowiła dziewczynkę na grzbiecie psa. Tak też zrobiła. Karolinka usiadła na Leonie i pomalutku udali się w stronę wyjścia. Był piękny, letni poranek. Leon ostrożnie idąc, oprowadzał małą dziewczynkę. Była bardzo zadowolona. Mocno trzymała się psa i podziwiała krajobraz znajdujący wokół niej. Potem przytuliła się do Leona i zasnęła. Pies ostrożnie usiadł i dziewczynka zsunęła się na ręce opiekunki, po czym położyła ją do łóżka. Leon cały czas przy niej czuwał. Gdy dziewczynka się obudziła, podniosła rączkę i pogłaskała psa. Ten w dowodzie wdzięczności, przytulił się do niej i polizał ją po nosku. Mijały miesiące, a dziewczynka stawała się coraz bardziej pewniejsza i bezpieczniejsza. Nie bała się już tak, jak kiedyś. Miała przecież swojego ukochanego psa - Leona. On nigdy nie pozwoli na to, by ktoś kiedykolwiek ją skrzywdził.