każda historia ma dwie strony. 

no, to za 2 dni oficjalnie kończymy. i nigdy więcej nie zobaczę nas w takim składzie. ale nie, nie myślcie, że mi przykro z tego powodu. nie będę nagle udawać, że wszystkich lubiłam, do wszystkich pałałam miłością. nie będę tęsknić - taki jest fakt. Adam mówi, że ma nadzieję, że ci wszyscy, wyżej widoczni, nie myślą o mnie tego, co ja o nich. ja na to: "Ty masz prawo mieć własne zdanie, ja mam prawo mieć je w dupie". nie w sensie, że Adam, tylko moja "kochana" klasa. ale jedno trzeba przyznać, czas zapier.dala niesłychanie. nie tak dawno przyszliśmy, tacy zagubieni do gastronomika, a tu bach! nie, nie Jan Sebastian Bach, tylko takie zwykłe, polskie bach! 4 lata minęły, jak z bicza strzelił. swoją drogą, ironią jest, że zakończenie roku przypada dokładnie 4 miesiące od rozstania z panem R. w tym przypadku również czas zleciał, aczkolwiek wydaje się, jakby ten związek był tak bardzo odległy, jakby wszystko się działo co najmniej rok temu. a tu proszę, tylko 4 miesiące. nie powiem, gdy zobaczyłam dziś w mej fabryce kolesia - skóra zdarta z Rafała to w sercu ukuło. w sumie sama nie wiem czemu. z powodu tego, co straciliśmy? z powodu niezrealizowanych planów, których przecież było tak wiele? singielstwo mi ewidentnie nie służy. tfu, co ja mówię? przecież jest On. ten, na którego można przelać swą miłość. ten, którego tyłek jest najpiękniejszy na świecie. ten, z którym najlepiej się imprezuje (i najdrożej przy okazji też). ten, przy którym czas płynie szybciej, i którego uśmiech potrafi dodać energii na cały dzień. tylko, że zawsze musi być jakieś "ale".

i tu urwę, przynajmniej na dziś. dzisiejszy dzień był beznadziejny i pewnie dlatego cokolwiek tu napisałam.

ps. oglądając zdjęcia ze studniówki, patrząc na te najlepsze, bo wspólne, nie mogę zrozumieć czemu, ani kiedy to wszystko się tak popierdoliło.