mała scena, krótki scenariusz 

To mnie przerasta i mam złe przeczucia, ale zapewne panikuję.

Tak, na pewno panikuję.

Jestem w tym mistrzem.

Dotąd doszliśmy razem, ale to jest tomiejsce i ten moment, w którym musimy przestać trzymać się za ręce.

Ty pójdziesz ulicą, a ja tą ścieżką.

Ty masz na nogach eleganckie, czarne buty, a ja wygodne kolorowe trampki.

Będziesz patrzył na rzeczy przyziemne i nie dasz sie namówić nawe na małą przyjeność jaką będzie spacer.

Ja znów będę patrzyla w niebo, liczyła gwiazdy i ze śmiechem na ustach przyglądała sie na ulicy takim jak ty.

Może kiedyś usiądziesz przy mnie na ławce i porozmawiamy o spóźniających się pociągach, niebezpieczeństwach czychających na drogach i polityce, a ja za każdym Twoim spojrzeniem będę pzypominała sobie kolejne fragmenty tej wyprawy w nieznane.

Kiedyś może razem wsiądziemy do tego samego pociągu, będziemy mieli swoje rzeczy w jednej walizce i będziemy wspólnie płacili za obiad w przydrożnym barze "24h".

Ale teraz jeszcz nie czas.

Czwartek, godzina 6.05 będę siedziała w samolocie i znów panikowała. Wysiadam w Dortmundzie, jadę do jakiejś mieściny, i 22 lipca popołudniu wracam do Polski cała i zdrowa. Tak, taki mam plan.

Tak więc: Adie! Asta la vista! Buenos Aires i Laj konik ludzie. :)