Przestałam prowadzić tego bloga, ponieważ coś zrozumiałam. Doszłam do wniosku, że ja już chyba nie chcę się katować głodówkami i godzinnymi treningami. Chciałam jeść. Zdrowo, smacznie, regularnie... Z drugiej strony - nie chciałam przytyć. Rok walczyłam o to, żeby mieć taką sylwetkę, jak wtedy. Przez ten rok było różnie: ciężko, krawo, męcząco... ale była też euforia, gdy widziałam chociażby 0,5 kg mniej na wadze. Zrozumiałam, że jedzenie stało się moją obsesją. Próbowałam zacząć żyć i jeść normalnie, różnie mi to wychodziło. Dlatego właśnie chcę wznoić działalność na tym blogu. Myślę, że dzięki temu będę miała większą motywację, żeby zadbać o swoje zdrowie. Chcę raz na zawsze skończyć z wymiotowaniem, czy atakami paniki na myśl, że za niedługo moje spodnie w rozmiarze 0 staną się na mnie za małe. Oczywiście - nie chcę sie znowu roztyć. Muszę pilnować wagi (co będzie ciężkie, zważyszy na to, że waga została przede mną schowana), w tym celu wyznaczę sobie jakiś ciuch, który będzie wyznacznikiem tego, czy tyję. Chcę jeść przynajmniej 2000 kcal dziennie, nie panikować, jak będzie więcej... uff, będzie to ciężkie. 

Ostatnio usłyszałam, że jestem tak chuda, że aż źle wyglądam. Kolega pytał się mnie, czy chcę wpaść w anoreksję, chłopak stwierdził, że mnie zabije, jak choć trochę schudnę, a moja mama dostała smsa o treści: "(...)Nata jest taka chuda, że szok". To wszystko wydarzyło się w przeciągu tygodnia, ogólnie takich akcji było więcej... No cóż, może mają rację.