...kraina mojej wyobraźni. 

OH AH 

a nie było mnie tu, nie było... 

ale to bardzo dobrze! jestem pełna energii i entuzjazmu. koniec z tamtą rozemocjonowaną kruchą istotą. ból wzmacnia.

-przez jednego nie wartego mej uwagii człowieka, który chciał być bliżej a nie rozumiał się czułam jak worek gówna.

-kochana M. pomogła mi skończyć z tamtą mroczną częścią fotobloga. miałam jej to za złe, ale zacisnęłam zęby i faktycznie tu nie pisałam. 

-dzięki kochanej S., która schowała mi żyletki, faktycznie się powstrzymałam przed okaleczaniem, choć w napadach wielkiej frustracji swojego bytu, myślałam, że będę zdolna wpaść w lustro i wykrwawić się, ale również zacisnęłam zęby, a nawet posiniaczyłam sobie ramiona tak mocno zaciskałam na nich dłonie. ale udało się! blizny to przeszłość. choć dalej lubię ból.. no nie ukrywajmy (to wyzwala emocje) ale przede wszystkim chodzi mi o to, że nie boję się bólu fizycznego.

-dzięki kochanej K. nauczyłam się tego, że muszę być silna, DLA NIEJ, dawać jej uśmiech, a przez to musiał on gościć w moim dniu, DLA NIEJ.

-w sumie zaczęło się poniekąd przez Ciebie, ale też mój NAJWSPANIALSZY DROGII M. nauczyłam się chwytać radość dnia, życia, momentu i chwili. dzięki Tobie poczułam się dobrze z sobą. jesteś moją ostoją motywującą do życia, do satysfakcjonującego bytu, do solidnej pracy, do zdrowego podejścia do ćwiczeń, treningu i wszystkiego innego.

To są właśnie ludzie, dzięki którym czuję się wartościowym człowiekiem. 

i teraz już wyzwoliłam się na 100% <choć nie twierdzę, że mary czasami nie wracają, że nie naprzykrzają się łzami, ale tamten ból uczynił mnie mocniejszą dziś, a łzy to tylko cień przeszłości, tego co już mam za sobą>

życzę Wam tego samego, byście doceniły wartościowych ludzi na swojej drodze, a tych co tylko demotywują wyrzuciły, byście się faktycznie zdystansowały do tego całego tutejszego świata i wyszły mocne, silne z podniesionym czołem.

żegnajcie!