boski taniec marności 

 Nadal wciąż jestem taka sama.Choć może już nie aż tak młoda, ani już nie aż taka głupia.Wciąż co rusz wspominam te chwile, w których nie było się co martwić, nie było czego bać.Wszystko wystarczyło tylko dotknąć, a zamieniało się w prawdziwe, pozłacane szczęście.Radość nie dawała o sobie zapomnieć, każdą chwilę kolorowały uśmiechy.Nie zawsze, lecz bardzo często dzień stawał się z godziny coraz to ciekawszy, a ja byłam głucha na ludzkie realia, życie jakie teraz widzę przez własne źrenice, przeszywające moje myśli, nakłaniające do refleksji.Nie pozwalające spuścić wzroku.

 I gdy tak wspominam ten miniony czas, było lżej, ale mniej świadomie.To wcale nie oznacza, że było lepiej. Może właśnie to dało mi szansę zmądrzeć, wiele zrozumieć.Pozwoliło mi mówić, nie milczeć.Pozwoliło mi widzieć wraźniej, nie oślepiać.Pozwoliło mi czuć więcej, nie tłamsić wszystko w głębi siebie.Może mam kilka lat więcej, może już nie jestem nastolatkiem, jednak wiem jedno-wszystko to co udało mi się zrozumieć i dostrzec pozwoliło rozwinąć moją głębie, moje drugie, lepsze JA.