rok.

Z moich obliczeń wynika, że ja i Asia jesteśmy świetnymi, najlepszymi, wyjebanymi w kosmos przyjaciółkami już od roku. Nie wiem co bym bez niej zrobiła, jest jedną z najważniejszych osób w moim życiu. Stanowi część mojego Absolutu i się tego nie wstydzę. Przeżyłyśmy razem tak wiele. Tyle razy chciałyśmy siebie porzucić, ale tyle razy przy sobie zostawałyśmy. Nie wiem co nas przy sobie trzyma. Asia wie jak straszną jestem osobą mimo tego odbiera ode mnie telefon i próbuje pocieszyć. Wie jak bardzo potrafię namieszać w życiu innych, ale nadal robi mi swoje naleśniki. Wie, że nie mam pieniędzy i ledwo żyję z miesiąca na miesiąc, ale wciąż kupuję mi papierosy. Kocha się nie dlaczego, ale pomimo. I kocham ją. Pomimo, że nigdy mnie nie słucha, ładuje jej się pasek w głowie, a zamiast mózgu ma małpkę stukającą w talerze. I kocham ją, mimo że olewa mnie dla Huberta i zapomina o spotkaniach, i ważnych dla mnie rzeczach. Wiem też, że zawsze wytłumaczy mi sen i że nie wstydzi się przymnie płakać i bekać. Kocham nasze spotkania, rozmowy w maku i śpiewane piosenki. Kocham to, że umie mi wytłumaczyć sny i stawia w dobrym świetle. To że widzi jakąś przyszłość dla mnie i wierzy we mnie, niezmiernie mnie przy tym motywując jest jedną z nielicznych dobrych rzeczy na tym świecie. Uwielbiam siedzenie na dachu Turzynu i na krześle na balkonie. I to, że mnie karmi. 
Dziękuję Ci, że jesteś, dziękuję, więcej powiedzieć nie umiem. 
I.