wor(l)d 

Nie wiem, ale mam słabość do photobloga. Prowadziłam go dosyć dlugo i mam z nim sentymentalne wspomnienia. Właśnie skończyłam czytać swoje starsze wpisy i przykro to pisać, ale czuję jakąś wewnętrzną pustkę. Dawno nic nie pisałam, co skumulowało we mnie same negatywne emocje. Nie jest tak jak kiedyś. Jasne, że nie jest. Mam tyle myśli w głowie, że chciałabym cofnąć się o jakieś kilka lat i zacząć wszystko od nowa. Tragiczne, a jednocześnie zabawne jest to, jak postrzeganie świata może zmienić się przez zaledwie trzy lata. Trochę brakuje mi tego mojego beztroskiego podejścia do życia sprzed lat.Może jest to zmiana na lepsze pod kątem większej świadomości oraz doświadczenia z ludźmi. Nie wiem. Szesnaście lat to taki głupi wiek, przynajmniej w moim przypadku. Nie wiem co robię, po co coś zaczynam, skoro tego nie kończę, po co się poddaję, dlaczego nie mam do siebie zaufania i nie wierzę, że zwracając uwagę na tak młody wiek mogę osiągnąć wszystko? W rzeczywistości skoro mamy jedno życie to powinniśmy je przeżyć jak najlepiej. Każdy dzień to oddzielna strona. Szkoda jedynie, że ja wstając z łóżka już wiem, że ten dzień nie spełni moich oczekiwań. Nie wiem czy mogę to nazwać wewnętrzną tragedią. Tragedia to raczej złe określenie. Słowem tragedia możemy określić czyjąś śmierć, a nie wewnętrzne potyczki osobowości. Nazwałabym to raczej bezsilnością. Nie ma nic gorszego niż bezsilność. Wyszedł mi bardzo wewnętrzny wpis, którego jestem pewna, że nikt nie przeczyta, a nawet jeśli to będzie obiektem drwin. Szczerze? Będąc przyszłą licealistką mogę chyba powiedzieć, że wiele miesięcy zajęło mi  by pogodzić się z tym, że nie jestem po to by spełniać czyjeś oczekiwania. Wiele nieprzespanych nocy, wylanych łez, złych dni, tygodni, miesięcy. Mimo starań, które mają mi pomóc na samorealizacji i otaczania się ludźmi, którzy chcą dla mnie jak najlepiej nie jest mi łatwo. Zwłaszcza teraz, w tym momencie. Szkoda, że ten post wyszedł mi taki depresyjny, ale ja przecież nigdy nie byłam wesołą osobą, trzeba się pogodzić z rzeczami, które dostaliśmy od losu i dążyć do tego co sprawi, że będziemy szczęśliwi. W końcu każdy człowiek jest wyjątkowy.

czas to skurwiel, nie lubię go.

powyżej mój rysunek, niestety cierpię na brak talentu plastycznego, 

życiówka.

https://www.youtube.com/watch?v=9NN9JY5fbwc

Nie ma chyba lepszej piosenki, która opisuje moje wewnętrzne potyczki.