WIEDZIAŁAM, WIEDZIAŁAM, że kiedyś tu znowu trafie. 

A myślałam, że na tą durną stronę więcej nie wejdę... (a kiedyś była dla mnie czymś cholernie ważnym! Dzień bez niej był dniem straconym, a każda historia z mojego jakże cudownego życia była tu opisana...)

Ale fakt, że jest tu tyle głupich rzeczy nadal mnie trzyma przy tym, żeby tego nie usunąć. A chyba najważniejsze to mieć do siebie jakiś dystans, nie? ...a ja go czasami mam, a czasami udaję, że go mam....ale akurat w tym wypadku to nie da się powstrzymać od śmiechu, no serio...

Tu jest wszystko - każdy koncert, podróż, wycieczka, Londyn, jakieś mało znaczące wyjścia na dwór (albo może znaczące), większość Eurowizji, super Conchita, moje miłości (akurat tych dupków to mogłabym stąd wymazać, ale w sumie po co...), NOOO WSZYSTKO.

I w sumie zastanawiam się po co. 

Lekko mówiąc głupota. Ale mimo to, i tak znowu to robię. 

Gdzie w tym jakaś logika?

Ale uroczę zdjęcie, prawda? Jak już mowa o nabijaniu się z samej siebie. 

Zastanawiam się czy ja kiedykolwiek miałam porządek w pokoju na jakimś zdjęciu. Jak widać nie. 

Prawdziwy ze mnie fotograf, nie? Nie ma to jak walnąć sobie zdjęcie w bardzo czystym lustrze...na tle bardzo posprzątanego pokoju i ogarniętej szafy... o i z lampą błyskową...

Mam zajebisty sprzęt, prawda? Oh, no tak, faktycznie jest cudowny...szkoda, że trafił na takiego cudownego fotografa...FOTOGRAFA. Hej, kogo ja oszukuję. Mam "pierdyliard" obiektywów, "super duży",  ciężki aparat, z "super fajnym" gripem, NIKON JUŻ, A NIE SONY - I CO Z TEGO? Choćbym miała najdroższy z najdroższych, pełnoklatkę z obiektywem jasnym jak cholera, to i tak nie zmieni to faktu - ŻE SAMA SIEBIE OSZUKUJĘ CO DO MOJEJ SUPER EKSTRA PRZYSZŁOŚCI FOTOGRAFA. Nigdy nim nie będę, a każdy dzień przypomina mi o tym bardziej i bardziej. I chociaż z każdym zdjęciem staram się być lepsza...to chyba nie dla mnie. I nie, nie poddaję się już o, na starcie. Po prostu stoję sobie w jednym miejscu i nie zapowiada się, żebym się przeniosła z niego o stopień wyżej, mimo starań... Bo może to faktycznie, nie dla mnie? 

I to takie dziwne, kiedy nagle uświadamiasz sobie, że to co dla ciebie od 6 klasy podstawówki było czymś ważnym, co miało ci towarzyszyć przez resztę życia tak naprawdę nie jest "stworzone" dla ciebie. Wtedy tak po prostu wszystko traci jakby sens. Spadasz sobie w jeszcze głębszy dół niż ten, w którym siedzisz od dawna. To takie przygnębiające i smutne, nie? I PROSZĘ MI TU NIE WTRĄCAĆ CZEGOŚ TYPU, ŻE SIĘ UŻALAM NAD SOBĄ. Użalanie się na sobą w moim wykonaniu, to coś typu "Boże, jaka ja jestem gruba, o Boże, nikt mnie nie kocha, o matko przenajświętsza, jak można być tak brzydkim?!" Nie użalam się, nie nie. Tu raczej chodzi o stwierdzenie faktu. Ale mimo to, nie zmienie fototechnika. Chociaż z każdym nowym tematem mam wrażenie, że sobie zwyczajnie nie poradzę. No zostaję  tam chyba przede wszystkim dzięki ludziom tam będącym, chociaż nie raz byłam za bardzo łatwowierna. 

I niestety, dziwny ze mnie człowiek, jak można stwierdzić czytając to wszyko, prawda? Ale niby dlaczego miałabym się przejmować tym co sobie ktoś teraz o mnie pomyśli? Zrozumiałabym, jeśli ktoś mi bliski powiedział mi coś takiego. I poparł to jakimś argumentem...Ale reszta? I nie jestem człowiekiem, który na wszystko, brzydko mówiąc ma "wyjebane", chociaż wielu powtarza mi, że ciężko do mnie w jakikolwiek sposób dotrzeć, a sama twierdzę, że najbliżej mi do egoisty...

Mimo to, ta strona jest niczym, mało znacząco rzeczą (teraz) ,gdzie mogę sobie napisać o pięknych chmurkach w kształcie słonia, albo wylać wszystkie swoje żale...I ktoś może teraz stwierdzić, że nie będzie nawet tego czytał, bo to zbyt depresyjne...a mnie to nawet nie obchodzi..

A ja tak sobie przeskakuję z tematu na temat, nic tu nie trzyma się kupy, ale co z tego...Po przecież nikt tego nie przeczyta, o nie, to naprawdę smutne.

I kończąc tą plątaninę dziwnych myśli, które zmieniają się z każdą piosenką... może lepiej jak sobie stąd pójdę, o. 

Naprawdę niedobra rzecz, ten fotoblog.