Pierwszy rok za granicą.

" W moim wypadku przeprowadzka za granice nie ma

nic wspólnego z odwagą, raczej z głupotą"                    

Mówią mi : Ale jesteś odważna! Ja bym tego nie zrobił.

Myślę, że to nie ma nic a nic z odwagą do czynienia.

może z głupotą, z zauroczeniem, z uporem. Napewno nie z odwagą. Z jednej strony decyzja o wyjechaniu z kraju była przemyślana.

Od gimnazjum mówiłam, że kiedyś wyprowadzę się do niemiec. Większość się ze mnie śmiała " a niech sobie gada napewno tego nie zrobi". Jednak kiedy przyszło co do czego, kiedy musiałam naprawdę wybrać było to impulsywne, kierowane sercem.

Kiedy samochód czekał pod domem a ja żegnałam się z rodziną były to chyba najgorsze chwile w moim życiu.

Łzy mamy, złość taty, smutek brata. Sama miałam gule w gardle ale nie było odwrotu.

Przekraczając granicę, mimo, że miałam koło siebie mężczyzne, którego kocham, z który miałam zacząć prawdziwe, dorosłe życie, było we mnie chyba więcej bólu niż radości.

Pierwsze tygodnie były jak sen. Milion obcych osób, próbujących ze mną rozmawiać, obce jedzenie, brak rodziny. Brakowało mi wszystkiego co polskie, chleba, ogórków, bigosu i nawet polskiej telewizji.

Czułam się zagubiona, zrozpaczona, płakałam każdego dnia. Czułam się jak mały szczeniaczek, którego zabrano od mamy. 

Jedyne czego pragnęłam to wrócić do domu. Otworzyć oczy i zobaczyć, że to tylko sen. 

Myślę, że właśnie w tym czasie nastąpiła ogromna zmiana. Z małej dziewczynki przerodziłam się w dorosłą kobietę. 

Postanowiłam, że dam radę, i tak dzień po dniu, tydzień po tygodniu stawałam się w tym coraz lepsza.

Zaprzyjaźniłam się z rodziną ukochanego, właściwie stałam się jej częścią.

Zdobyłam pracę. Stałam się właścicielką Lilli, Yorkshire Terrier'a Golddust. Od września mieszkamy we własym mieszkaniu i czuję się świetnie. Opłaciło się powalczyć. 

NIedługo mija rok jak tu jestem. Dopiero teraz jestem w stanie o tym mówić.

Teraz jestem naprawdę szczęśliwa.