just please for moment.

Wszem i wobec ogłaszam, że jestem szczęśliwa. Nie żadko się do zdarza, że piszę tutaj kiedy rozpiera mnie, czuję ścisk w brzuchu i mam ochotę znowu poskakać na łóżku jak mała dziewczynka. Chciałabym móc wykrzyczeć: "dzień dobry, chwilo trwaj!". Kiedy budzę się rano, nie ważne czy jest po 5:00 czy może po 12:00 to mam ochotę wstać, mam ochotę również wstać z uśmiechniętą miną i powiedzieć sobie: tak dzisiaj kolejny, piękny dzień. Jestem szczęśliwa - mówię to niesamowicie ciepłym głosem, z niesamowicie pięknym uśmiechem na twarzy i z niesamowicie wielkim uczuciem radości. Piękne uczucie, które dawno nie czułam w tak gwałtowny sposób - przepełnia mnie całą od stóp aż po czubek głowy. Zima za nami, a wiosna przyniosła mi tyle niesamowitych prezentów. Może jest to w pewien sposób odpokutowanie, za te złe chwile które przez ostatnie miesiące wlokła się za mną i wkradała do życia codziennego nieoczekiwanie. A najwspanialsze jest to, że właśnie przez ten czas straciłam wiarę w ludzi, wiare w to że czasami mogą zrobić coś dla nas tak poprostu bezinteresowanie - bez żadnych korzyści, wiare w to że kochają nas za nic, że nie widzą w nas złego człowieka, że widzą w nas wady ale ważniejsze są zalety - zapomniałam, ale naszczęście ktoś mi o tym przypomniał. Ostatnie miesiące były naprawdę trudne. Czułam się jak wrak człowieka, który właściwie nie wie po co robi cokolwiek. Tyle osób znowu się ode mnie oddaliło, z tak bliskiej osoby, stały się wyrachowane, nie czułe.

Co do moich planów. Podjęłam decyzję. Wciąż mam jakieś obawy, strach, który pewnie obudzi się we mnie kiedy to stanę 1 września w Tucholi i spojrze na zupełnie obce twarze i na ludzi, którzy nie znają mnie wcale. Od początku muszę stawić czoło i zdać sobie sprawę, że to nie jest już Bydgoszcz, że moja sytuacja jest inna, aczkolwiek bardzo mobilizująca do działania. Nie pozostaje mi więc nic innego jak się poprostu pożegnać, mam na to dobry miesiąc - miesiąc na to, żeby może na bardzo długi czas zostawić ludzi i miejsca tak bardzo mi bliskie. W końcu przeżyłam tam swoje dzieciństwo, swoje, prawdziwe, bogate w różne niuanse dzieciństwo. Wiem, że wielu z moich znajomych czy przyjaciół nie zrozumie mojej decyzji, ale ja nie mogę żyć w dwóch światach, nie mogę być dwóch miejscach naraz, chodź gdyby było to możliwe chętnie bym to zrobiła. Nigdy nie zapomne o tym czego mnie tamto życie nauczyło. Przeżyje nową, może równie wspaniałą przygodę gdzie indziej. Mam nadzieje tylko że na zakończniu wypuszczę niektórych z rąk i powiem że się zobaczymy kiedyś napewno, kiedy będziemy wszyscy szczęśliwi.

Chciałam powiedzieć jeszcze jedną rzecz. Ludzie kochajmy się, kochajmy siebie z całego serca i bądźmy dla siebie życzliwi i mili. Kiedy po tak wielu niepowodzeniach i walki z samą sobą takie osoby potrafią zmienić nasze życie o 180 stopni i sprawić, że najmniejsze słowo, najmniejszy gest może być nieodwracalnym elementem naszego szczęścia. Nie rańmy siebie nawzajem, bo takie rany często zostają w nas bardzo głęboko i przez długie lata nie możemy się ich pozbyć. Szanujmy się, żeby w przyszłości być bardzo wartościowym człowiekiem. I wybaczajmy sobie. Nie zapominajmy, ale wybaczajmy. Niektórzy ludzie zasługują na drugą szansę, nawet ci najgorsi, bo często to właśnie im ludzie nie potrafią dać drugiej szansy i przez całe życie, do końca myślą, że są źli. Wielu ludzi kiedyś zawiodłam, wielu ludziom nie wybaczyłam i wielu ludzi mi również nie wybaczyło. I może niektórych spraw już nigdy nie naprawie, ale jestem teraz pewna, że wszystko Tobie dziś mogę dać.

Dzień dobry Boże, przyszłam po swoje szczęście.