Rozważania damsko - męskie 

ciezkie chwile nastaly ostatnimi czasy

ciezkie dni i tygodnie

ciezkie mysli i rozważania

niczym stado słoni ciąży mi nad głowa

Mieliście kiedyś tak zaprzątnietą głowę myślami do tego stopnia, że nie wiedzieliście sami co jest prawdą a co kłamstwem a co jest tylko naszym domniemaniem, w które wierzymy?

Mówią, że nadzieja jest matką głupich. Która gaśnie z czasem. 

A może jednak warto wierzyc? Warto śnic?

NIE, po co skoro i tak znajdzie się ktoś kto zbeszta nas z ziemia, usmaruje błotem, zawładnie nami niczym dementorzy, przypominając nam do końca życia to, co nas trapi, boli i nurtuje.

Po czasie rozmyślań przychodzi refleksja. Po co mi to było?

No ale człowiek uczy się na błędach. Szkoda tylko, że muszę uczyc się na własnych... nie cudzych, które są łatwiejsze do zniesienia i przyjęcia do wiadomosci...

Myślałam, że te moje lata czegoś mnie nauczyły, jednak myliłam sie.

Broniąc się do końca myśli o dobrym (a jakże) zakończeniu.... uległam... a teraz poległam z kretesem.

szkoda tylko, ze tak mnie to boli.

I oto olśnienie.

czemu tak boli?

Bo mam poczucie winy. Że to przeze mnie. Z mojej przyczyny, przez moja osobe. Straciłam cos co mogłoby mi dac to czego mi brak.

Ból minie, wiem to. Szkoda tylko, że ten ból bedzie tkwił w mojej piersi wiele dni, tygodni... miesiecy.

I juz całkowicie zamknę się na ludzi, na ich troski i zmartwienia, bo nie bede potrafila im pomóc skoro sama sobie nie daje rady ze swoim chorym życiem.

Za kilka lat (oby lat nie miesiecy) przyjdzie czas gdy bede musiała stanąc przed wielkim wyzwaniem. Życiem na wlasną rękę. Widocznie ktoś chce mnie na to przygotowac... szkoda tylko, że ta moja wędrówka będzie samotna i taka przesiąknieta goryczą.

Straszno mi Ciastku