Lets rewrite an ending that fits 

Dziś już wiem, że nie można starać się za dwoje. można próbować i może nawet przez jakiś czas się udaje. Wmawiasz sobie, że jest dobrze, że to nie jego wina, że chce, tylko nie umie. W końcu coś pęka i już wie się, że nie można tak dłużej. Jedno serce takiego ciężaru nie udźwignie.

Siedzę na łóżku i tęskinię za starym parapetem. Za czasami, kiedy wszystko na czym mi zależało znajdowało się maksymalnie około 20 kilometrow ode mnie. To prawie rzut beretem. Wertuję kartki swoich wspomnień i szukam. Szukam, choć właściwie sama nie wiem czego. Cztery lata temu byłam ciekawa co wydarzy się za osiem lat. Jestem na półmetku tej ciekawości i wiecie co? Już wcale mnie to nie obchodzi. Wręc przeciwnie - przeraża mnie myśl, że nic nie osiągnę i nic nie będę mieć. Wiecie ile można zrobić przez osiem lat? Na przykład poukładać swoje życie na nowo, wydaje mi się, że nawet w całkiem udany sposób. Tymczasem ja, po czterech latach nauczyłam się upiększać kobiece dłonie, zdobyłam przyjaźń najwspanialszego kota na świecie i nauczyłam się być szczęśliwą bez mężczyzny. I naprawdę byłam sszczęśliwa. Dlaczego zatem postanowiłam to przekreślić wiedząc, że ciąży nade mną jakieś cholerne fatum? "Ta zasrana Księga Imion miała rację" - myślę, próbując żałosnym śmiechem zdusić w sobie płacz. Jestem kobietą fatalną, tyle, że nie potrafię uwodzić mężczyzn. Najgorsze możliwe połączenie. I tak oto po raz kolejny piszę tu na smutno tekst, którego i tak nikt nie przeczyta. Trudno. Najgorsze jest to, że moje życie znów rozsypało swoje elementy po podłodze i kompletnie nie wiem, jak z powrotem je ułożyć, choć z zewnątrz naprawę wygląda to inaczej. Nie ma mi kto pomóc, bo wszyscy wyjechali, a kot, mimo najszczerszych chęci, nie da rady.
Pamiętajcie, przede wszystkim, nigdy nie nazywajcie swoich córek Małgorzata.