telegraficzny nieskrót. 

wszyscy urodziliśmy się dla prokrastynacji.

dzisiaj zdążę, dzisiaj zrobię, dzisiaj mi już nie umknie. chcę dopaść tę siłę i okrutnie wycisnąć z niej powód, reguły tej wstydliwej gry z jednym graczem. może prawda odmieni rzeczy dookoła i sprawi, że będą działać. naprawi mnie w środku samym swym istnieniem, naprawi niewydolne organy i ukoi zmęczony ból. skąd ta złość, skąd ta negacja szczęścia, dlaczego nie chcę odkładać na jutro najgorszego a jedynie ciebie?

zbyt wiele razy chciałam się poddać by oddać to walkowerem. przecież jeszcze mnie nie wynieśli, jeszcze trzymam tarczę. tylko ani siebie, ani ciebie już nie słyszę, bo z uszu ciepłą strużką płynie krew.

czy to możliwe, że się boję?