(Prawie) cały mój świat zamknięty w jednym zdjęciu.

Niesamowite jest to, jak można kochać.

Jak można patrzeć w te dwie pary oczu bez przerwy, podziwiać je, ukochać i tęsknić podczas nieobecności.

Mam w życiu wszystko o co prosiłam.

Choć czasami los rzuca nam kłody pod nogi, jak teraz, gdy spędzamy czas w szpitalu.

Gdy drżę o moje szczęście, o moją maleńką, bezbronną istotkę, która nie potrafi się obronić.

Całym sercem kocham tę dwójkę szkrabów, życie bym za nich oddała.

Czuwając nad szpitalnym łóżeczkiem, wróciłam do naszych babskich początków. Gdy stałam się mamą dla tej małej dziewczynki. Patrzyłam na zdjęcia, podziwiałam jaka była maleńka.

A dziś? Z dnia na dzień wydaje mi się większa, silniejsza, co dzień mnie zaskakuje.

Czy ja ją tak od razu kochałam? A może miłość zmienia się z każdym dniem? Może ona rośnie, może rośnie tak, by kiedyś eksplodować mi uszami?

Patrzę na zdjęcia, przerzucam wzrok na dziecko w łóżeczku i proszę Boga, by opiekował się nią każdego dnia.

Zdrowiej moja mała księżniczko. Moja bohaterko, od urodzenia walcząca z przeciwnościami losu.

Jak nie inkubator, to szpital. Walcz moja maleńka, chcę pokazać Ci świat. Chcę dać Ci najpiękniejsze co w sobie noszę. Miłość.

Wróćmy do domu, do naszych chłopców, naszych rycerzy - małego i dużego, bo tęsknią za nami.

Walcz moja Wojowniczko, pamiętaj, że Twoje dwie patronki, nie poddały się w życiu nigdy.

A gdy na jakąś chwilę zwątpiły - odnajdywały siłę i nadzieję w Miłości, Rodzinie i Bogu.