spell

Po prostu myślałam, że to ty, że to już po krzyku, że nikomu nie będę musiala już nic tłumaczyć, że wszystko jest już jasne, że znikniemy i nikt nas nie będzie szukał. Myślałam, że będziemy nienawidzieć wszystkich dookoła i kochać tylko siebie, że będziemy najważniejsi, że będziemy lepsi, że będziemy mieć tę cichą umowę, że zawsze mamy rację, że wiemy lepiej, że widzimy więcej, że jesteśmy dalej, wysoko, ponad to, otoczeni polem siłowym, jak ibuprom słodką otoczką, odporni na wszystko, czuli tylko na swoje słowa i swój dotyk, reagujący tylko na swoje głosy, patrząc tylko sobie w oczy. Myślałam, że będziemy obrzydliwie bogaci, że każdy urlop będziemy spędzać na innym kontynencie, że potem wybierzmy nasz ulubiony i zostaniemy tam, na jakiś asejsmicznym terenie, z małym prawdopodobieństwem innych katastrof, że będziemy mieć co najwyżej kota i cholerne szczęście i tę cholerną świadomość, i ten cholerny plan, i ten niekończący się czas, że będziemy się nim delektować kawałek, po kawałku, bardzo powoli, w totalnej ciszy, w telepatycznym porozumieniu. Tak myślałam, chyba wciąż tak myślę. Może nie zrozumiałeś? Może wziąłeś mnie za kogoś innego, może powinieneś to przeczytać, może powinieneś wszystko przemyślec, może zmienić zdanie. Ja swojego nie zmienię i doskonale o tym wiem, to będzie zawsze z tyłu mojej głowy razem z obrazem twoich oczu, cienmym tłem, neonowym światłem, razem z twoim zapachem i smakiem. To zawsze tak będzie. I nikt nie powinien się tym martwić, na pewno nie ty, ale wszystko jest przeinaczone, żle zrozumiane. A myslałam, że już po krzyku, że nikomu nie będę musiała już nic tłumaczyć.