Esemes. cz. 10

Wisiał tak na de mną uśmiechając się głupkowato, gdy zobaczyłam jego oczy serce zabiło mi mocniej to było dziwne nigdy nie poczułam czegoś takiego, jego uśmiech po chwili zszedł z twarzy patrzył się na mnie poważnym wzrokiem. Wpatrywaliśmy się w swoje oczy, kilka minut później usłyszeliśmy chrząknięcie szybko odwróciliśmy od siebie wzrok i spojrzeliśmy w stronę wyjścia, Kuba wraz z Sarą uśmiechali się do nas jednoznacznie, popatrzyliśmy jeszcze raz na siebie i wybuchliśmy śmiechem. 

- Dobra złaź grubasie.  Próbowałam go jeszcze raz zrzucić, ale się nie dało. 

- Ja grubas ? Osz ty.  Jeszcze raz zaczął mnie gilgotać, śmiejąc się próbowałam go zrzucić, w końcu mi się udało i spadł z wielkim hukiem na ziemie, ale w locie złapał mnie za rękę i upadłam na niego, nasze usta dzieliły dwa centymetry, patrzałam się w jego usta i podświadomie mówiłam mu żeby mnie pocałował, nie wiedziałam co się ze mną dzieje, szybko się otrząsnęłam i wstałam z niego, poprawiłam ciuchy, obróciłam się na pięcie, minęłam Sarę i Kubę, gdy byłam na schodach szybko wbiegłam na piętro i zamknęłam się w pokoju, rzuciłam się na łóżku, leżąc na plecach patrząc w sufit myślałam o tym co się przed chwilą stało. Przecież to nie możliwe żebym coś czuła to kogoś takiego prawda ? Ja go nie znam, ale dlaczego chciałam żeby mnie pocałował ? Tyle pytani a żadnej odpowiedzi, jego śliczne zielone oczy, mogłabym się w nie wpatrywać godzinami, w trochę przy długich włosach chciałabym zatopić dłonie. Boże o czym ja myślę, przekręciłam się na bok i zobaczyłam że w drzwiach stoi siostra Filipa. 

- Mogę wejść ?  Spytała, wyprostowałam się i usiadłam po turecku. 

- Jasne, wchodź, siadaj gdzie chcesz.  Pokazałam ręką na cały pokój, dziewczyna nie pewnie weszła i usiadła koło mnie, rozglądała się po pokoju przez chwilę aż jej wzrok spoczął na mnie. 

- Dlaczego jesteś taka ?  Rzuciła wyzywająco. 

- Jaka ?  Spojrzałam na nią pytająco. 

- Twój brat z Fifim opowiedzieli mi jak się odnosisz do niech i w ogóle. Nie możesz z nimi porozmawiać na spokojnie bez krzyków ? 

- Ty nic nie rozumiesz.  Pokręciłam głową i spuściłam swój wzrok na dłonie. 

- To mi wytłumacz.  Położyła rękę na mojej, uniosłam wzrok i popatrzyła w jej oczy, były bardzo podobne do oczu Filipa. 

- Nie mogę. 

- Nie możesz czy nie chcesz ? 

- Nie chce. 

- Dlaczego ? 

_________________________________________________________________________________________

Cześć tak więc wiem że was zaniedbałam, jak zresztą czytelników z tojeneymar.
Przepraszam mam nadzieję że mi wybaczycie. 
Chciałabym się dowiedzieć ile osób będzie czytało to opowiadanie ? 
Wiecie nie chce pisać dla nikogo i marnować czasu.. 
Czytajcie, komentujcie i klikajcie. 
Dziękuje miłego wieczoru i jutrzejszego dnia. xx