i nic się nie wydarzyło, świat istniał dalej. a mi wydawało się, że się skończy, załamie, rozpadnie na pół, jeśli podejmę jakąkolwiek decyzję. nic takiego się nie wydarzyło. nigdy nic takiego się nie wydarza. nawet gdy umiera człowiek, świat idzie dalej. a my stoimy z szeroko i beradnie otwartymi rękoma i co..? i nic, bo świat istnieje dalej. a może to dobrze, bo daje nam kolejne szanse, kolejne opcje na zebranie wspomnień. nigdy nie zrozumiem wspomnień, po co robić zdjęcia, które później doprowadzą nas do łez? dlaczego zawsze jako jedyna z naszego otoczenia wywoływałam zdjęcia, oblepiałam cały pokój, a gdy jedna osoba znikała z mojego życia, musiałam wszystko odklejać. jaki to miało sens..? czy to oznaczało, że wierzę, że pewni ludzie będa z nami do końca? nadal w ramce nad łóżkiem mam uśmiechnięte twarze osób, których już przy mnie nie ma. nigdy nie zrozumiem słów, że to dorosłość, że każdy poszedł w swoją stronę. a niech idzie, ale zawsze można zostać przy sobie, w jakikolwiek sposób, w dzisiejszym świecie, możliwości, komputerów, internetu, bycia cały czas online - tak łatwo jest utrzymać ze sobą kontat. brakuje jedynie chęci, bo myślę, że czas to każdy z nas ma. od kilku dni, a właściwie od dnia, kiedy złapała mnie choroba i przykuta do łózka gapię się w cztery ściany, oglądam nieustannie stare albumy, czytam stare listy, przeglądam książki, które już czytałam, oglądam filmy, które już oglądałam, by nie myśleć.. a dlaczego tak właściwie boję się moich myśli? to chyba ucieczka, przed łzami. dlaczego urodziłam się takim wrażliwcem, dlaczego mi nic nie obojętnieje. dalej kocham Cię życie, i właśnie w takich momentach doceniam Cię najbardziej, wtedy, gdy nie mogę Cię mieć, gdy nie mogę łapać Ciebie garściami, gdy myślę o tym jak wiele lat minęło od czasu, gdy wszystko było przed nami.. a może nadal jest? w końcu nic się nie zmieniło, świat istniał dalej.

give me something,