Nie powinniśmy 9.

- Julka, daj spokój. Przecież nie mogę pozwolić, żeby ojciec trafił do więzienia. - próbowałam wytłumaczyć przyjaciółce.
- A żeby Cię katował możesz pozwolić?
- Dobrze wiesz, że to nie tak. To prawda, mam tego dosyć, ale nie pozwolę, żeby trafił do więzienia. W końcu to mój ojciec.
- W takim fazie postaw mu się. Zagroź, że jak jeszcze raz Cię uderzy to pójdziesz na policję.
- I myślisz, że to coś pomoże? - zapytałam.
- Warto spróbować.
- Masz rację. Spróbuję. A teraz bierzemy się na jedzenie.
Usiadłyśmy do stołu i konsumowałyśmy chińskie jedzenie, które przyniosła Julka. Później dziewczyna przekonała mnie do pójścia na spacer. Słońce dosyć mocno świeciło, sieć spokojnie mogłam nałożyć okulary przeciwsłoneczne. Chodziłyśmy po mieście ciągle rozmawiając. Plażę postanowiłyśmy ominąć, aby przypadkiem nie spotkać Mateusza, któremu powiedziałam, że jestem chora. Swoją drogą nie wiedziałam go zaledwie dzień, a już zaczynałam za nim tęsknić. Tak bardzo pragnęłam go zobaczyć. Niestety, na razie to niemożliwe. Około 20 Julka odprowadziła mnie pod blok i sama poszła do domu. Gdy weszłam do mieszkania ojciec siedział w salonie i oczywiście pił.
- Gdzie byłaś? - zapytał gdy mnie zobaczył.
- Z Julką na spacerze. - odpowiedziałam.
- Mówiłem żebyś się nie spotykała z tą dziewczyną.
- Nie zabronisz mi spotykać się z jedyną przyjaciółką.
- Udowodnić Ci, że nie będziesz się z nią widywać?! - krzyknął zdenerwowany.
- O nie! Nigdy więcej mnie nie uderzysz! Nie pozwolę na to! Pójdę na policję jeśli mnie dotkniesz! - krzyknęłam.
- Pożałujesz tego gówniaro!
Po tych słowach podszedł do mnie i z całej siły mnie pchnął. Poleciałam do tylu i uderzyłam w coś tyłem głowy. Zrobiło mi się ciemno przed oczami i straciłam przytomność. Nie mam pojęcia ile czasu minęło zanim się obudziłam. Leżałam w pustym, ciemnym pomieszczeniu. Jedyne ci tu było to poduszka i koc. Ostrożnie podeszłam do drzwi. Były zamknięte. Na pewno ojciec mnie gdzieś zamknął, żebym nie poszła na policję. Tym razem przesadził. Już więcej nie dam sobą tak pomiatać. Gdy tylko jakoś stąd wyjdę raz na zawsze się od niego uwolnię. Tylko właściwie jak ją stąd wyjdę? Co jeśli nikt mnie tu nie znajdzie? Ja sama nie wiedziałam gdzie jestem. W nadziei, że może są tu gdzieś ludzie zaczęłam krzyczeć, wołać o pomoc. Na próżno. Zrezygnowana położyłam się na koc i zaczęłam płakać. Dlaczego ja nie noszę tego cholernego telefonu w kieszeni? Zostało mi tylko czekać. Lezałam patrząc w sufit, a po chwili zasnęłam. Kolejne dni mijały podobnie. Sama nie wiem ile już to jestem. Nie ma tu żadnych okien, ciągle jest ciemno. Czuję się jak jakiś odludek. Nie mam nic do jedzenia. Jestem na skraju wyczerpania. Czuję, że dłużej tak nie wytrzymam. Leżałam owinięta kocem i patrzyłam przed siebie. Tak bardzo potrzebowałam kogoś zobaczyć. Nie radziłam sobie z tą samotnością. Liczyłam, że w końcu ktoś mnie znajdzie. Julka, Mateusz, to oni byli moim najbardziej możliwym ratunkiem. Lecz to co właśnie zobaczyłam naprawdę mnie zaskoczyło. Przede mną stała mama. Była tak realistyczna, wyglądała jak żywa. Stała i po prostu się do mnie uśmiechała. Tak bardzo brakowało mi jej pogodnego uśmiechu. Pragnęłam tylko ją przytulić. Lecz gdy wstałam ona zniknęła. Znowu zostałam sama. Zakręciło mi się w głowie. Chyba upadłam.






Myślę, że opowiadanie powinno pojawiać się tak co dwa dni.
Niestety częściej nie dam rady.
Czytasz - Skomentuj ;)