W rozmowach z ludźmi, czy w rozmowach z samą sobą czasem pochylam się nad tematem obecności sztuki w naszym życiu. 

Nie rozumiałam długo sensu pisania rozprawek i interpretacji wierszy na lekcjach języka polskiego, czy dzieł poetów i pisarzy. Chociaż nie byłam nigdy ignorantem uważałam, że sztuka to coś na wyłączność. Tylko dla mnie. Jeśli tylko z potrzeby duszy sięgam po jej owoc to znaczy, że mogę ją sobie interpetować jak mi się podoba, jak mi wygodnie. 

Po latach paru zrozumiałam sens wspólnego czerpania inspiracji. 

O polakach mówi się, że jestesmy narodem nie czytającym literatury tylko nagłówki brukowców. 

Zaczynam się z tym zgadzać. Humanizm to nie kierunek humanistyczny na studiach czy profil klasy w liceum. Humanista to człowiek wszechstronny, człowiek renesansu. Człowiek wszechstronny nie potrzebuje prostego przekazu, zeby informacja dotarla, wstrząsneła i wywołała reakcje. Deliaktność, subtelność jaką daje nam sztuka pobudza najpiękniejsze i najgłębsze myśli. 

Ktoś kto obraża się na sztukę slyszac np 'nienawidze cie polsko' Mozila bo słowa były za proste i przekaz nie dotarl (a jednak) nie jest czlowiekiem renesansu. Nigdy nim nie bedzie.

Nauczmy się patrzeć szerzej. Życie może być piękniejsze gdy wyjdziemy poza ramy codzienności. 

Samotność jest lepsza gdy nie  skupia w sobie naszej zgryzoty, gorzkich myśli i żalu do świata. Wszystko jest lepsze gdy szukamy do tego wartości dodanej.

Sztuka to wartość dodana.