CENTURIA

Oto królestwo z bólu i nędzy,

Oto mój dom od wieków nadany,

Nie musisz ty mieć fortuny, pieniędzy,

Tu nie za władzę będziesz oceniany.

W moim ogrodzie krew płynie ciepła,

Nie ma tu drzew są krzyże zbrukane,

Nadzieja dawno gdzieś sobie uciekła,

Gdzieś obok krwawią serca niechciane.

Na moich dłoniach ślady zza życia,

Rozcięte żyły płaczą gdzieś w mroku,

I patrzy na mnie śmierć gdzieś z ukrycia,

Lecz o tym co widzi nie powie już bogu.

Ogień nie grzeje on pali mą duszę,

Trawi me ciało i łzy me osusza,

A ja wspomnienia radości kruszę,

Lecz we mnie już nic się nie porusza.

Martwy za życia dzięki miłości,

Ile to razy już umierałem,

Gdym tylko kosztować chciał słodkiej radości,

Miast skakać ja upadałem.

Jeżeli zechcesz drzwi ci otworzę,

Miejsce się znajdzie nie bój się o to,

Popatrz jak płaczę krwawię i tworzę,

A myśli me złote kat szarpie z ochotą.

Usiądź więc ze mną strudzony życiem,

Niechaj ugoszczę cię winem i żalem,

I pod tym chłodnym nocy okryciem,

Opowiesz historię którą już znałem.

A bedzie to epos niewiernej kobiety,

Która to była całym twym światem,

Pisałeś dlań sercem złociste wersety,

Bo była w twych oczach bezcennym kwiatem.

I tak zabijałeś się dla niej powoli,

Starałeś się zmienić ,wymazać swe wady,

Ja dobrze wiem jakże to boli,

Gdy duszę twą zgniotą zawodu kraty.

I mimo twych starań dziś siedzisz tu ze mną,

I tak jak ja przeklinasz swe serce,

Może i była wyśnioną królewną,

Ja o poprzedniej nadal tak twierdzę.

Lecz to co odeszło już nie powróci,

I serc naszych nikt nie poskłada,

Może śmierć nasz czas wreszcie skróci,

I zapomnimy jak boli ich zdrada.

Tymczasem mój bracie wznieśmy kielichy,

Niech słodka trucizna gardła wypełni,

Świece jeszcze długo będą się tliły,

A my zaśniemy wśród księżyca pełni.