somebody that I used to know 

Przez ostatni rok byłam w wesołym miasteczku.

Weszłam i wybrałam sobie najfajniejszą karuzelę.

Wsiadłam na nią.

Na początku było świetnie.

Kręciło mi się przyjemnie w głowie.

Cały świat był podemną, a ja wirowałam w obłokach.

Nie chciałam z niej schodzić.

Czułam się jak mała dziewczynka, która dostała największego lizaka na świecie.

Mijały minuty, godziny, dni, miesiące..

Powoli karuzela zaczeła mi się nudzić.

Wysiadłam z niej.

Na początku szwędałam sie trochę bez celu.

Potem zaczełam się bawić na innych karuzelach.

Żadna z nich nie wydawała się być wystarczająco dobra.

Powoli zaczełam tęsknić za moją karuzelą.

Wróciłam do niej.

Kiedy na nią spojrzałam wydawała mi się lepsza niż w moich wspomnieniach.

Znów na nią wsiadłam.

Wiedziałam, że to jest jedyna karuzela, która daje mi szczeście.

Wszystko powróciło.

Miłe zawroty głowy.

Znów mineły minuty, miesiące..

Znów zaczeła mi się nudzić.

Zaczełam zauważać jej wady, mankamenty.

Wiedziałam, że jak z niej wysiąde znów będe za nią tęsknić.

Mimo wszystko wysiadłam i nie oglądałam się za siebie.

Czas przestać żyć w wesołym miasteczku.

Powróciłam do szarej rzeczywistości.

A mamusia zawsze powtarzała, 'córciu nie wchodź dwa razy do tej samej rzeki.'