nazwij to jak chcesz. 

Co u mnie? Wszystko po staremu.

Może trochę wyrosłam. Może przybyło mi zmarszczek, bo (staram się) za dużo się uśmiechać. Może czegoś się nauczyłam, a może trochę nauczyłam się oszukiwać. Ogólnie, jak to się mówi, wszystko gra. Dzień leci za dniem, nawet nie wiem kiedy poniedziałek zmienia się w czwartek. Studia, nauka, praca. Nie mam czasu myśleć o sobie i o innych. Życie pędzi, ja pędzę. Gdzieś po drodze uczę się odczytywać sygnały z ciała. I okazuje się, że ono trochę cierpi.

I idę. Wychodzę. W środku miasta próbuję odnaleźć trochę domu, bo w domu nie mam na to czasu. A więc idę do parku (podobno dobrze robi na zdrowie, zasłyszane w przychodzi). Do drzew, do traw, słucham w końcu siebie i przypominam sobie o kim zapomniałam. A wtedy zdaję sobie sprawę, że tęsknię. Jest paru ludzi, nikt o sobie nie pamięta. Paru znam od zawsze, niektórych krócej, chociaż 9 lat to przecież sporo czasu. Ale od siedmu już nie wiem co się u niego dzieje. Czasem myślę co robi. Czy się uśmiecha, bo to przecież najwazniejsze. Może usłyszę w głowie: nie bądź głupia! Już dawno powinnaś z tego wyrosnąć! Ale życie nauczyło mnie, że bratnie dusze szczególnie nie wybierają sobie wieku. I czasu.

Teraz do głowy przychodzisz mi Ty. Co mogę o Tobie powiedzieć? Kiedyś się przyjaźniłyśmy (podobno aż za bardzo za nasze makabryczne pomysły). I obie wiemy co się stało, ale nie rozmawiamy o tym. Głupio tak, kiedy myślimy o sobie źle i nie znamy prawdy.

I jeszcze parę innych osób. Tęsknię. Między tym a tym tęsknię, dlatego staram się byćmtym a tym zbyt zajęta. Ale wszyscy o mnie zapomnieliście. I pewnie w sumie ja o Was też.

Friend, daj znak, że żyjesz. U mnie w porządku (choć być może nie dużo czasu mi zostało).

Klaudia, porozmawiajmy. Na studiach uczą mnie, że to najlepsze, co można zrobić.

Wychodze. Miasto, samochody, zapach spalin, robi się niedobrze. Od trzech lat nie mogę przyzwyczaić się do życia w wyimaginowanym idealiźmie i równie idealnych pośpiechu. Już się nie spieszę.