Dla niego byłam pomyłką. 

Odrodzenie

Rozdział IV

część II

Zdążyłam. Co za fart. Przynosi mi talerz zupy. Pomidorowa. Rozpoznaję bez problemu. Twoja ulubiona - mówi poddając mi talerz do drżących dłoni. Rzeczywiście. Smakuje mi. Może mieć rację, ale nie okazuję tego. Jedząc, szukam rozwiązania. Ktoś woła go z dołu. Uciekło mi imię. Skup się -  myślę - skoncentruj się !

Gdy tylko wychodzi, odstawiam talerz i wyciągam album. Patrzę ponownie na to zdjęcie, które wcześniej zwróciło moją uwagę. Na zdjęciu jest on i jakaś dziewczyna. Obejmuje ją, a ona patrzy na niego z uśmiechem. Ma krótkie brązowe włosy, długości do ramion. Piękny ten brąz. Lśniące włosy. Jest bardzo ładna. Wyglądają na szczęśliwych. Coś mnie ruszyło. Jeśli oni byli razem, to kiedy ? Jak dawno ?

Wyciągam zdjęcie. Jest data ! Dwudziesty drugi sierpnia. Kraków. Chyba byłam nawet kiedyś w Krakowie. Zastanawiam się czy podobna jestem do niej.

Wpadam na głupi pomysł. Podchodzę niepewnie do lustra. Szukam podobieństw. Jest trochę grubsza niż ja, ale nie tak bardzo. Też brunetka, ale ja mam dłuższe włosy. Nos podobny. Oczy ? Nie widzę dokładnie. Przyglądam się uważnie. A może to ja ? Nie. Na pewno. Siadam na ziemi i przeglądam dalej. Ma mnóstwo zdjęć z tą dziewczyną. Chyba bardzo ją kochał.

Chowam album. Znów się kładę. A jeśli to ja ? A jeśli to ja jestem tą dziewczyną ? Skoro zna mnie tak długo, to mogę być ja. A może ją znam ? Analizuję wszystko. Głowa mnie aż rozbolała.

Muszę coś wymyślić. Szukam pytania które go zagnie. Pytania dzięki któremu się wygada. Coś co go wzruszy, zirytuje, zaciekawi. Długo myślę. Nareszcie !  Mam !

Czekam aż wróci. Nasłuchuję. Cisza. Błoga cisza. Może gdzieś pojechali ?

Nie, jednak nie. Wchodzi. Podchodzi do mnie. Jutro przyniosę ci czyste ubrania - mówi. Ignoruję go.

Zbieram się w sobie.

- Kochasz mnie ? - pytam. Zamarł. Tak, udało się ! Zachowuję spokój.

Kiwa przecząco głową.

Rozczarowuję się. Może coś źle zrozumiałam ?

Właściwie czy człowiek który kogoś kocha mógłby go tak krzywdzić ? Idiotka ze mnie. Milczy. Cały czas milczy. Złe rozwiązanie. Muszę wymyślić inne. Odwracam się od niego.

Siada blisko mnie. Podsuwa się do mnie. Leżę. Nie ruszam się. Nachyla się. Staram się zachować spokój.

- Nie pamiętasz już jak ostatnio ci to powiedziałem ? Nawet to zapomniałaś ?

Nie pamiętasz jak ci się oświadczyłem ? Jak nie przyjęłaś pierścionka ? Jak kłóciliśmy się ?

Jak kazałaś mi się zmienić ? - mówi spokojnie patrząc mi w oczy.

Patrzę na niego z otwartymi ustami - Jak powiedziałem, że nie mogę, że nie teraz - kontynuuje - wyrzuciłaś mnie z domu. Powiedziałaś że muszę wybrać. Że się boisz.

Powiedziałaś wtedy że mnie kochasz ale nie zaryzykujesz swoim życiem żeby być ze mną.

Płakałaś. Nie wiedziałem co mam zrobić. Zostawiłaś mnie - mówi coraz szybciej i więcej.

Za dużo informacji. Zatykam mu ręką buzię. Spontanicznie.

Patrzy na mnie zszokowany. Wie, że za dużo powiedział.

Odsuwa się ode mnie. Odchodzi na drugi koniec pomieszczenia.

Nic nie rozumiem. Absurd ! Po prostu absurd !

Powinnam mu wierzyć ?

cdn.

Dalsza część albo w nocy, albo rano, albo po południu jutro. Wszystko zależy od tego czy zdążę napisać pracę na zaliczenie do północy i będę mieć siły zeby pisać opowiadanie.

W każdym razie pamiętajcie : Nie zostawiajcie wszystkiego na ostatnią chwilę

Trzymajcie się miśki !