Myślałam, a jednak się pomyliłam

Myślałam że po tak długiej drodze mojego życia, że po tym wszystkim co przeszłam, po tych wszystkich przeszkodach będzie lepiej, że jest lepiej, a jednak się pomyliłam.

Jestem tak blisko, a zarówno tak daleko. 
Piepszone 4 miesiące siedziałam w szpitalu, pracując nad tym abym nie powróciła do poprzedniego stanu, żebym nie miała znów depresji, żebym znów nie chudła i nie uciekała od świata, myślałam że jest to realne, że dam radę , tylko że wtedy byłam w szpitalu..

Powiedziałam wszystko lekarzom co, dlaczego, po co, jak..Skończyło się tak jak tego chciałam, nie było już mnie z rodziną, myślałam, że teraz zacznę na nowo, bo przecież nikt nie będzie mnie nękał, jestem bezpieczna..zapomniałam, że ja nadal tą rodzinę mam w serce..i że ciężko będzie ją wyrzucić, wiedziałam już że to będzie najcięższym mym zadaniem, wyrzucić matkę, którą kocham, pomimo tylu krzywd, które mi zrobiła, wyrzucić dziadków którzy równie dużo złego zrobili i namieszali..
a przedewszystkim wyrzucić wspomnienia, które nie dawały mi ani spać po nocach ani spokoju..

Zastanawiam się czemu właśnie ja, przecież inni też mają życie takie samo, oni inaczej postrzegają świat a ja czuję się jak obca, jakby ten cały świat nie był moim rewirem.. 
Nie wiem co mam czuć, jak się mam odnaleźć w jaki sposób, w jaki sposób siebie samą mam traktować... Mimo że nie czuję że jestem sobą, pamiętam jak się śmiałam i porównując tamtą osóbkę ze mną to w ogóle nie ma nic .. nic nie czuje, nie potrafię, wiem że bulimia zabrała mi wiele jeszcze więcej depresja, ale dlaczego nie potrafię czuć się jak inni..
Jest tak chwilami, że czuję się dobrze, że jest okej, że wszystko się ułoży, ale tak jest na chwile, miałam zacząć od nowa, ale nie potrafię, nie potrafię żyć ani funkcjonować normalnie, nie umiem.. czuję się bez silna..

Miałam tyle marzeń przed wyjściem ze szpitala, teraz nie mam nic..mam chłopaka, mam ciotkę przebraną, mam niby jakieś bliskie osoby, ale nie czuję żebym miała mamę, mam wrażenie że nie pamiętam dzieciństwa bo nigdy nie było jej na długo..
Tak wiele marzeń tak wiele pasji a teraz pustka, nie potrafię cofnąć się i odnaleźć tę część siebie którą zagubiłam, ze wszystkim się myliłam nigdy nie zapomnę wspomnień zawsze będę miała uraz i dzięki temu ja nie chcę tak ale muszę... I to jest najbardziej bolesna świadomość że chodź nie chcesz być raniona i żyć z bólem w sercu to jednak musisz..