Czas nieustannie pędzi do przodu, nieuchronnie zmienia przyszłość w przeszłość, ale mogą minąć godziny, dni, lata, a nie każdego da się zapomnieć. Zmieniają się uczucia, lecz pamięć bywa silniejsza. Jednak nadchodzi w życiu moment, kiedy trzeba iść do przodu. Zostawić wszystko w tyle i pomyśleć czasami o sobie, bo po prostu nie ma już do czego wracać. Zrozumieć, że nic nie trwa wiecznie, że wszystko musi mieć swój koniec i choć nie wiadomo jak bardzo chcielibyśmy, jak bardzo staralibyśmy się, to i tak nadejdzie temu kres. Życie jest jedno, czasami aby coś zyskać tracimy coś innego. Nic nie możemy na to poradzić. Pewnych faktów po prostu nie da się wymazać jak gumką ołówka na kartce papieru...zawsze zostaje przeszłość, która czasem wysyła nam te wspomnienia, przynosząc chwile radości, zadumy. Jutro wszystko będzie inaczej. Budząc się ze snu uświadomimy sobie, że to co było, jest już za nami i nigdy nie wróci. Musimy stworzyć nową przyszłość, taką, w której nie będzie już dla nich miejsca. Cieszyć się z szansy, którą daje nam los. Bo na nas też przyjdzie czas. Jakby to skwitowała Karolina - "życie". Show must go on. Nie ma co płakać, bo to zachodu nie warte. 

Prawda boli, ale ta wypowiedziana za plecami jeszcze bardziej. Niektórzy uczuleni na krytykę pedanci na siłę izolują się od ludzi, by nigdy, przenigdy nie dowiedzieć się co jest w nas jest nie tak, jakie zdanie na nasz temat mają inni. Ja się nie boję, apeluję jednak o mówienie mi tego prosto w oczy, a nie o bezsensowne czajenie się. W końcu i tak wszystko wyjdzie na jaw. Nikt przecież nie jest idealny. Jakiekolwiek zarzuty postaram się odeprzeć i przyjąć z podniesionym czołem, by następnie starannie zmienić negatywy w pozytywy. Czy to takie trudne? Szczerze wątpię.