Rozdział sześćdziesiąty ósmy.

Rozdział pisany na telefonie więc z góry przepraszam za jego jakość i błędy, ale miałam natchnienie i postanowiłam je wykorzystać ;)

- Ja, mor. Jeg elsker dig. Vi ses senere. - (Tak, mamo. Kocham cię. Do zobaczenia.) Zakończył rozmowę i schował telefon w wewnętrzną kieszeń swojej marynarki. - Mikkel? - zagadnęłam. - Ja? - (Tak?) odpowiedział po duńsku. - Undskyld. Vil du tilgive mig? - (Przepraszam. Wybaczysz mi?) - odparłam tylko. Spojrzał na mnie ze smutkiem. Podszedł do mnie na tyle blisko, że patrzyliśmy sobie w oczy.

- Kasiu, wiesz dobrze, że cię kocham, ale patrząc wczoraj na was razem doszedłem do wniosku, że ja tak nie potrafię. To boli. Znamy się krótko, ale ja cię pokochałem. Dałem ci wybór i w pełni respektuje twoją decyzję, ale ja tak nie mogę.
Nie mogłam uwierzyć w to, co usłyszałam.
- Ale... Obiecałeś! Obiecałeś mi, że mnie nie zostawiasz! Mikkel! - po moim policzku zaczęły spływać łzy.
- Masz Piotra, który cię kocha i się tobą zaopiekuje. Ja spróbuje nie wchodzić wam w drogę. Tak będzie...
- Tylko mi nie mów, że tak będzie lepiej dla nas obojga! To nie prawda! Potrzebuje cię! Jesteś moim przyjacielem, do jasnej cholery! - wydarłam się i uderzyłam w klatkę piersiową. Byłam na skraju załamania.
- Przepraszam. Kocham cię. - powiedział i odszedł.
- Kurwa! - przeklnęłam, bijąc pięścią w ścianę. Później osunęłam się po niej na ziemię. Zwinęłam się w kłębek.
Co jest kurwa ze mną nie tak?! Za co?! Co chwilę ktoś mnie zostawia... Boże! Co ja takiego zrobiłam?!

* Oczami Przemka *

- Mówiła, że idzie do toalety, a nie ma jej już jakieś 40 minut. - denerwował się Piotrek.
- Spokojnie. Może z kimś się spotkała po drodze. Na pewno przyjdzie. - uspokajałem go.
- W sumie masz rację. Ale .mogła chociaż sms napisać. Chyba pójdę zatańczyć z Dianą.
- Wiesz, że Kasia jest zakręcona. Dobry pomysł. Nasza siostrzyczka była zła, że prawie wcale nie opuszczałeś Kasi. A ona kocha tańczyć z tobą. - poparłem go.
- To idę. - powiedział i już w lepszym humorze poszedł do Diany. Ja w tym czasie poszedłem do Jarka, bo zobaczyłem przybitego Mikkela. Mały obiecał, że ją znajdzie. W razie co, on będzie wiedział co robić.

* Oczami Jarka *

Coś kazało mi iść na zewnątrz. Widok, który tam zastałem, przeraził mnie. Kasia leżała zwinięta na ziemi i płakała. Bez zastanowienia podbiegłem do niej i wziąłem w ramiona. Jej piąstka krwawiła.
- Ćśśś... Już tu jestem. Spokojnie mała.
Kiedy zaczęła się uspokajać, chciałem wstać i iść po Pitera. Wtedy jednak Kasia kurczowo się mnie złapała i wykrzyknęła rozpaczliwie:
- NIE! Nie odchoź! Nie chcę żeby znowu mnie ktoś opuszczał! Jesteś moim najlepszym przyjacielem!
- Boże Kasiu... - mi też chciało się płakać. Przytuliłem ją mocniej. Co tu się stało?! - Oczywiście, że cię nie zostawię. Chciałem pójść po kogoś, ale jeśli chcesz to zostanę z tobą. Już zawsze będę przy tobie. Obiecuję. - głos mi się delikatnie trząsł. Mocno ją tuląc wystukałem sms to Przemka:
"Znalazłem ją na zewnątrz. Płacze. Pokłóciła się chyba z M. M. Poradzę sobie. Na razie nic nie mów Piterowi. Oficjalna wersja: spotkaliśmy się i poszliśmy na spacer. To samo powiedz Pati. Jarek."
Wysłałem sms i porządnie przytuliłem przyjaciółkę. W końcu przestała płakać, aż wreszcie spojrzała na mnie.
- Dziękuję. - szepnęła.
- Od tego są przyjaciele kochanie. - odparłem i czule cmoknąłem ją w czubek głowy. - Powiesz mi co się tu stało?
Pokiwała głową na tak ale milczała. Nie naciskałem. Czekałem aż ułoży to sobie w głowie. Po jakimś czasie się w końcu odezwała.
- Zostawił mnie. Mikkel mnie zostawił. Stwierdził, że tak będzie dla nas lepiej. Tęsknię za nim. Potrzebuję go. Kocham go, ale tak jak ciebie a nie jak Piotrusia. Wiem, że on cierpi ale to mnie strasznie zabolało. Dlaczego faceci mnie zostawiają?!
Ostatnie zdanie znowu przeplatała ze szlochem.
- Jak to "zostawiają"? - zapytałem ze zdziwieniem.
- Najpierw tata, jak byłam mała. W podstawówce koledzy. Jak miałam 16 lat zostawił mnie chłopak z Gdańska, a później Piter. Teraz Mikkel. - załkała.
- Myszka, zauważ, że oni zawsze wracają. Tata, Piter, ten były z Gdańska... Mikkel też wróci. Kocha cię.
- Myślisz? - zapytała, a w jej oczach rozbłysła iskierka nadziei.
- Oczywiście. - zapewniłem ją i stałem łzę z jej policzka opuszkiem palca. - Na sto procent.
- Dzięki. Jesteś najlepszy. - powiedziała z ulgą w głosie.
- Dobra, dobra... bo się zaczerwienie. - zripostowałem wesoło. - Słuchaj mała. Tam w środku jest pewien chłopak, który usycha z tęsknoty. Powiedziałem im, że jesteśmy na spacerze.
- Okej. Ale i tak muszę mu wszystko pow6iedzieć. - westchnęła smutno i wstała.
Ruszyła do wejścia, musiałem ją zatrzymać.
- Kaśka!
- No co? Nie idziesz?
- Młoda lustro ci potrzebne. Twój makijaż to jakaś masakra. - zaśmiałem się i podszedłem do niej. - Chodźmy do waszego pokoju. Poprawisz się.
No i poszliśmy. Kasia zrobiła nowy makijaż i przegrała się, a ja opatrzyłem jej dłoń.
- Gotowa?
Kiwnęła głową i złapała mnie za rękę. Ruszyliśmy w stronę sali.

Co wy na to? Nie tego się spodziewaliśmy prawda? :D