Tyle emocji i uczuć potrafi zniszczyć brak kogoś, kto był dla nas najważniejszy, to tak jakby odeszła część nas samych. Część która była odpowiedzialna za odczucia, radość, uśmiech za wszystko to co nazywamy szczęściem. Często nie doceniamy tego co mamy, tego kogo mamy obok siebie. Jaką nieziemską wartość mają dla nas ludzie, którzy są od zawsze przy nas. Wartość, którą dzieli się jedynie z rodzicami. 

                Nie potrafię wracać wspomnieniami do tego dnia, ponieważ jest to dla mnie zbyt traumatyczne i nie do opisania, wszystkie emocje, słowa, obrazy które sobie przypominam są dla mnie jak najgorszy koszmar, najgorszy dzień w życiu. Czasami nadal nie mogę przyjąć tego wszystkiego do wiadomości, mimo że minęło tyle czasu, dla mnie to jak straszny sen z którego chciałabym się jednak kiedyś obudzić. Dotychczasowe życie umarło, uczę się żyć od nowa, bez Niej...Tylko, że wciąż czekam aż się obudzę. 

                Wiecie, mimo tego wszystkiego, mimo tej ogromnej pustki której nie potrafię załatać czymkolwiek, bo jest to najzwyczajniej w świecie niemożliwe, myślę, a także nie boję się powiedzieć głośno, że chcę żyć, przeżyć to życie które dostałam jak tylko najlepiej potrafię, chcę zdobywać nowe doświadczenia, uczyć się, wygrywać, odnosić porażki po których znów będę w dołku, ale będę mogła pokazać że potrafię znów powstać i iść dalej i dążyć do celów, których mam tak wiele w życiu. Jestem ciekawa życia i świata, jestem ciekawa jak potoczy się los, kim będę, jak również kim nie uda mi się zostać, co osiągnę, jak ułożę sobie życie. Jestem dumna, że mimo wszystkiego, co rozłożyło mnie na łopatki i sprawiło, że jest mi ciężko - nie boję się życia i tego co ono przyniesie.