Natusia <3

Wiem, że bywam nieznośna,

pełna cynizmu, wredności i strzelania fochów gdy tylko nadaży się okazja.

Ostatnio czuję się, jakby to powiedziała moja wykładowczyni " delikatnej konstrukcji psychicznej".

Nie wiem przez co te wszystkie czarne emocje wychodzą na światło dzienne.

Może to wynik napięcia nadchodzącego, może ta pogoda dobija a może tego wsystkiego co mnie przeraża. 

Ciężko jest mi się przestawić, że jestem sama w pokoju. Po 1,5roku mieszkania razem brakuje mi naszych rozmów, wyglupów, bycia.

Jestem osobą, która lubi towarzystwo innych, lubi rozmawiać, śmiać się, wymieniać spostrzeżeniami, myślami. 

Czasami bywaja zmiany, które akceptujemy i uczymy się z nimi żyć po czasie.

Mam pełno myśli kłębiących się w głowie.

Wiem, że jestem teraz wrażliwa, łatwo mnie wyprowadzić z równowagi czy doprowadzić do łez.

Wiem, że tęsknię za Tobą.

Nie lubię takich długich rozstań, nie lubię gdy sie kłócimy ( chociaż zawsze z mojej winy), nie lubię być daleko od Ciebie.

Chciałabym Cie tu i teraz.

Przy mnie.

Odliczam dni do spotkania...

Nie lubię wieczorów,

samotnych wieczorów.

Cisza piszczy w uszach.