belive in yourself. 

Dzisiaj wybrałam się z koleżanką na drobny spacer po mieście i stwierdziłyśmy, że przejdziemy obok opuszczonego szpitala. Został on opuszczony stosunkowo niedawno, bo w 2009 roku, obiekt na ogół jest dosyć ładny. Po opuszczeniu trafił do rąk sióstr zakonnych, ale jak widać nadal stoi pusty. Okrążyłyśmy cały budynek, lecz jest on bardzo dobrze zabezpieczony przed chętynymi do wejścia do środka. W miejscach, gdzie ktoś już próbował się dostać przybite są deski. W sumie jeżeli by się bardzo chciało to można wejść, ale nie jest to łatwe. Na codzień kręci się tam policja, ale dziś z racji, że jest Wszystkich Świętych nie było żadnych patroli. Budynek przepełniony jest tajemniczością, pomimo mieszanych emocji, które od niego czuć nadal coś ciągnie, aby do niego wkroczyć i sfotografować opuszczone sale operacyjne, korytarze i chyba najciekawsze pomieszczenie, czyli szpitalne prosektorium z chłodnią na zwłoki. Jeszcze bardziej nietypowy charakter tego miejsca nadają dziwne zapachy, czuć charakterystyczną woń szpitala zmieszaną z wilgocią. Z tego co słyszałam wewnątrz znajdują się nadal łóżka i pościel szpitalna oraz niektóre meble. W tym szpitalu rodziła się znaczna część mojej rodziny, a moja mama miała w nim kilka operacji, także bywałam tam dość często. Być może kiedyś zdecyduję się na wejście do środka, aby porobić troche zdjęć i być może odwiedzić salę porodową, na której się urodziłam. W każdym na zewnątrz pod szpitalem panuje ciekawy klimat, ale to zapewne nic z tym, co czuje się wewnątrz. Ta świadomość, że swe życie straciło tam tak wiele osób. Na pewno w jego murach doszło do wielu smutnych sytuacji, ale z całą pewnością wydarzyło się tam mnóstwo szczęśliwych chwil, w których na świat przyszła nowa istota, lub ktoś wygrał z ciężką chorobą i poczuł niewyobrażalną ulgę.