czekolada z cyjankiem. 

W mojej głowie tysiące zdań, miliony słów, miliardy przecinków i kropek.

Nie do końca poukładane. Ale to dobrze. Mam na to czas.

Nic nie jest idealne - całe szczęście. Znalazłam się  w takim momencie mojego życia, że akceptuję to.

Czas mnie zmienił. Uspokoiłam się. Nie zazdroszczę, nie nienawidzę. W każdym chcę dostrzegać coś dobrego, nawet jeśli jest to cholernie trudne.

Są plany, cele, do których dążyć będę.
Wyciszyłam się, może trochę odizolowałam. Ale tylko na jakiś czas, bo to nie do końca mój sposób na życie. Dużo czytam. I dalej widzę, że "coś" się we mnie zmienia.

Czy na dobre - nie mnie to oceniać. Mam w głowie pewien obraz siebie, do którego będę dążyć, ale nie za wszelką cenę.

Cieszę się z tego co jest. Nie, nie z tego materialnego.

Wrszecie zaczynam lubić świat takim jakim jest. Do kochania jeszcze mi daleko, ale nie ma żadnego oszukiwania siebie.

Uwolniłam się od dręczących mnie myśli. Już ich po prostu nie ma. Wkrótce będę mogła siebie nazwać pełnowartościowym człowiekiem. Bo wreszcie nad sobą pracuję. Nie chcę na siłę się zmieniać i szukać akceptacji u innych. To też już mi niepotrzebne.

Jestem wdzięczna. Tak po prostu.

Za każdy rok, dzień, godzinę, minutę, a nawet sekundę. Za każdą kłótnie, łzy, uśmiechy, stres i cały mój gniew, który bardzo długo we mnie tkwił. Poznając jego przyczynę nauczyłam się ujarzmiać go.

Teraz mogę powiedzieć, że tak naprawdę wkraczam w dorosłość.

Całe archiwum photobloga umożliwiło mi małą wycieczkę w przeszłość. W najbardziej dynamiczny okres w moim życiu.

Kasując zdjęcia po kolei zdarzyło mi się zasmuć, nawet zapłakać. Najczęściej jednak na mojej twarzy gościł uśmiech.

Każda z tych chwil była wspaniała na swój sposób.

Po cichu powiem, że chyba teraz jest wreszcie tak jak powinno być.