Amen.

Miłość, miłość, miłość.
Nie narodziła się dla mnie ani dla ciebie.
Na pewno nie. Zamazane obrazy przesuwają

mi się przed oczami. Płyną, płyną, płyną, toną, 

płyną, płyną. Mam słowotok w ustach,

czy jest na sali lekarz? 
Miłość nie narodziła się w tobie, a we mnie

umarła nadzieja. Może Bóg jeden wie,

co tak naprawdę się stało. I co dzieje się

w twojej duszy. Moje życie wewnętrzne to

stary, angielski ogród. Wszystko rośnie jak 

chce, już nawet nie mam siły sprzeciwiać się, 

gdy rzęsa zaściela mi staw. Pocałunki

twoich czułych słów wciąż mieszkają

w gniazdach na akacji w centrum ogrodu. 

Wierzba płacząca gubi liście. A ja gubię

siłę na łzy. Gołebię posyłają światło, odbijają

promienie słoneczne od swoich szkarłatnych,

wypolerowanych dziobów. Moje słowa 

być może pozostaną w tobie. Być może

uczynią znak krzyża na twoim sercu.

Amen. Niech się stanie. Na wieki wieków.

Dei