parę słów z jeszcze śpiących ust 

Jakaś trema mnie ogarnia. Trochę jak wtedy, gdy w szkole miałam wyjść na środek sali gimnastycznej i poprowadzić uroczystość, a wiedziałam, że w kopercie przede mną leży nazwisko trudne do wymówienia. Takie powroty, może jakieś bilanse. Zyski i straty. Dużo się działo, się dzieje. Utrzymuję się na powierzchni z chęcią dodałabym `jakoś` ale nie wypada. Nie wypada czuć się źle i liczyć gwiazdy na niebie w ciszy i samotności. Rezerwacja rzeczy złych i smutnych nie może być przedłużona. Przecież jest fajnie. Jest dobrze. Jestem fajną osobą, jedną z tych, które wstają i zasypiają z wielkim uśmiechem na twarzy, od którego łapią skurcze w policzkach, jedną z tych którym oczy błyszczą, gdy odbija się w nich światło poranka. Jestem. To się chyba liczy. Tylko są pewne różnice, już nie chcę patrzeć jak ludzie się niszczą, ja nie chcę się niszczyć, noce nie są dla mnie, papierosy nie służą a godziny już nie są tak krótkie jak kiedyś. Ale jestem. Trwam sobie na pograniczu tych lepszych stanów i tych gorszych chwil. Marudzę, i udaję, chociaż nie. Nie udaję, wyzbywam się z dnia na dzień filtrów, które przysłaniały mi życie. Jest dobrze, powtórze niby się utwierdzając. No przecież tak ma być? Co nie? 

Tak naprawdę, nie czuję sę dobrze, mimo że mam wszystko czego chcę. Wróciły krótkie momenty, w których zapominam kim jestem, dlaczego jestem i po co. Tutaj nie chodzi o to co jest wkoło tylko o to co jest we mnie...

tak, tak ćoś mi dolega.

p.s jutro będzie dobrze, albo nie za godzinę będzie dobrze, może za dziesięć minut. tak działają wszystkie trybiki we mnie, które się urochomiły w - 93.

a gdyby nie Ty, gdyby nie Wy, nie byłoby mnie wcale. 

jestem, to znaczy, że mam się dobrze. 

jestem mamą, to znaczy, że muszę mieć się dobrze.