10.

'mamo, tato, Rose. to wszystko mnie przerasta. nie bójcię się o mnie, jestem sama sobie to wszystko winna. ta choroba ta kariera, której swoją drogą nie zrobiłam. to wszystko tu w LA, mnie przerasta. nie mogę tak żyć wiedząc, że skończyło się spełnianie moichmarzeń. jedyna opcja to jest własnie to co teraz robię. trzymam w ręku walizkę, a na moim ramieniu zawieszona jest mała torebka. obok mnie leży bilet w jedną stronę do UK, wiem, że będziecie tęsknić ja również będę tęsknić, ale teraz potrzebuję to zrobić zapomnieć. Ruth eh.. nie mówcie jej, że wyjechałam. Najpeiej nie mówcie jej nic, nie obchodzi mnie już ona. Kocham. Wasza Clarie.' Czy robię błąd? Nie wiem, nie chcę wiedzieć, a może raczej nie mam pojęcia, co robię i czy robię to dobrze, czy źle. wczoraj bez zastanowienia spakowałam walizkę, wiedziałam, że to będzie lepsza opcja na wczorajszy dzień, ale czy na dzisiaj to dobrze? siedzę od kilku godzin w samolocie i nie obchodzi mnie czy rodzice przeczytali ten list, czy jeszcze nie i myślą, że słodko śpie. nie obchodzi mnie czy Ruth niedługo będzie się zastanawiać gdzie jestem, co robię i czy za nią tęsknie. tęsknie jak cholera, ale nie chcę aby to wszystko żyło własnym życiem, dlatego musiałam to zakończyć. a ta podróż za ocean to jest jedyna dobra opcja. wtedy zapomnę, wtedy będę miała pewność, że wszystko stanie się lepsze, chodź może nie do końca. Zapomnienie to jedna wazna rzecz, ale jak to zrobić? Tutaj jest trudniej.

od autorki:

hmm... czy ktoś to czyta, albo coś?