Nie poddaje się wciąż walcze ! 

Cześć wszystkim.

Dziękuje za obserwowanie mojego fbl.

Ten wpis będzie bardzo smutny, ponieważ odeszła połowa mojego serduszka.

Maksia, moja kochana króliczyca. Jest to straszny ból, ponieważ żyłam i poznawałam ją przez trzy lata. Moja księżniczka.

Pamiętam czas, kiedy ją dostałam i postanowiłam się tutaj z tym podzielić.

01.07.2013r. 

Bardzo chciałam mieć jakieś zwierzątko. Kocham zwierzęta i nie mogłam namówić mamy na żadnego pupilka, ponieważ jest to kłopot i obowiązki.

Męczyłam ją cały rok, aż pewnego dnia zgodziła się. Mogłam wybrać chomika, ale uparłam się na uszatego niedźwiadka (królik)

Więc pojechałyśmy do zoologicznego, oczywiście wyobrażałam sobie tam królików od wyboru do koloru ale była inna rzeczywistość. Gdy dojechałyśmy zobaczyłam tam cztery świnki morskie i ją. Była jedyna, i skakała po klatce jak oszalała. Patrzyła na mnie tymi ślepkami i czekała aż ją weznę. Więc ją zabrałam. Moją misiaczke. Bardzo bała się podrózy samochodem, ale dałyśmy radę. Gdy weszła do klatki i zobczyła pełen zestaw jedzenia, była w niebowzięta.

I tak mineły trzy latka, malutka króliczyca rosła na piękną i dojrzałą króliczyce. Była taka piękna, leżała na kanapie, zjadła mojej siostrze książki, nauczyłam ją otwierania klatki..

żałuję tego.

Nadal winie siebie za to, strasznie za nią tęsknie.

Nawet jeśli przygarnełabym innego uszatego, to nie byłaby moja Maksia.

Smutno mi strasznie, i może nawet za bardzo przeżywam ale strasznie się z nią związałam. Była moją córcią, modeleczką i zawsze będzie.

Jest mi strasznie ciężko, pewnie dla każdego byłaby to męka.

Mam jeszcze ślicznego chomika i psa, i też muszę się pogodzić z takim losem.

Po roz­sta­niu,świat nie jest te­raz twoim naj­większym przy­jacielem, ale zaak­ceptuj rzeczywistość..

T