Opowiadanie 1.

Opowiadanie. Część 1. -->Shiro <333

Była sobie raz pewna porcelanowa laleczka, która cłe swoje życie spędziła na kremowym kredensiku w małym, błękitnym pokoju, w towarzystwie wiernych i oddanych myszek, które na jej każde skinienie, na każdą jej najmniejszą zachciankę były gotowe. Laleczka nie znała żadnego uczucia, po za absolutną władzą nad swoimi maluczkimi poddanymi. Obcy jej był głód, radość, a również i miłość. Jej małe serduszko tykało w jednostajnym rytmie, ale nie było niczym jak tylko mięśniem. Dni mijały sielankowo, sztab myszek wykonywał jej każdy rozkaz, a pilne stworzonka kucharki co cztery godziny podsuwały laleczce pod nos pozłacane półmiski, zapełnione po brzegi wykwintnym jedzeniem. Laleczka choć miała przepiękne, błękitne oczy, były one puste, bez wyrazu, nawet w momencie kiedy mysi krawce demonstrowali jej najpiękniejsze i najbardziej kolorowe suknie z jedwabiu, brylancikami i nitkami ze szczerego złota. Między godziną 16 a 17, miała czas tylko dla siebie. Myszki zajmowały się swoimi sprawami, krzątały się nieporadnie po kredensiku, krocząc na paluszkach i nieco przygarbione, aby tylko przypadkiem nie przeszkodzić Mości Panience w kontemplacjach. Laleczka tą chwilę wykorzystywała na wpatrywanie się w okienko oddalone od kredensu o długość dużego parkietu. Jej blade rączki przeczesywały w ten czas długie kaskady czekoladowych włosów, a delikatne usteczka wykrzywiały się w nieporadnym uśmieszku.

W ten jakaś myszka wypuściła z łapek trzy półmiski, które zadźwięczały uderzając o drewno kredensiku. Narobiło się dużo szumu, wielki gwar zawitał w tym małym świecie, a myszka, sprawczyni całego zamieszania, chciała jak najszybciej ulotnić się z miejsca wypadku. Jednak gdy tylko huk ucichł, odezwała się porcelanowa laleczka, głosem pięknym niczym śpiew stu słowików.

- Podejdź do mnie Myszko
....