nie wierzę w to jak bardzo w moim życiu czas zatoczył koło. 

przyciągam do siebie nieodpowiedni typ mężczyzny. może mam nieodpowiednie myślenie, postrzeganie? zdążyłam coś poczuć w bardzo krótkim czasie, co było bardzo niewskazane, a wręcz oficjalnie zakazane. i w przeciągu 3 dni znowu miałam te głupie motyle w brzuchu, niegasnący uśmiech na twarzy, kiedy pisał i zgrzytające zęby kiedy nie. a to wszystko dlatego, że obiecałam sobie mieć szeroko otwate oczy na szczęście, trzymać ręke na jego pulsie. i co? i znowu spadam. kolejna szansa, kolejny rok, następne bagno. i jest mi naprawdę przykro. jedno jest pewne, coś się zmieniło, przez ten rok, który minął również pod znakiem ogromnego rozczarowania nabrałam do siebie szacunku i już nigdy (nigdy, nigdy) NIGDY nie będę lekiem na czyjeś złamane serce, nie dam się wykorzystać tylko dlatego, że ta druga osoba chce moich rąk bo brakuje jej tamtych. i z tym czuję się wygrana...