nieznośna lekkość butów. 

gdybym mogła cofnąć czas - zakładamy oczywiście hipotetycznie, że człowiek ma taką możliwość - więc gdybym mogła to uczynić, prawdopodobnie nie zmieniłabym ani minuty, ani chwili, kompletnie niczego w przeciągu ostatniego miesiąca.

i nic, że zimno, deszczowo, tak brzydkiego lipca naprawdę nie pamiętam, a poza tym długi czas żałowałam, że nie poszłam na pielgrzymkę - do momentu, kiedy nie wydarzyło się kilka rzeczy przez które śmiem sądzić, że to była jedna z lepszych decyzji, jakie podjęłam.

czasami warto mieć dziewiętnaście lat i najdłuższe wakacje w życiu.

smaki:

pierwsza poznańska kawa

świeża mięta rosnąca gdzieś między garażem a szklarnią

świeżo zerwane maliny, wrzucone niedbale do wiaderka i zjedzone po drodze do domu

piekielnie gorzkie piwo czekoladowe kupione w małym sklepiku w Przemyślu

wódka z sokiem limonkowym, naszprycowanym konserwantami

czerwone i białe wino w teatralnym foyer

różowe wino w teatralnym mieszkaniu

zapachy:

glina po deszczu

obrane ogórki, z rękami zielonymi od roboty

dym od ogniska i kiełbaski na palenisku

znany z dzieciństwa zapach strychu - zboże w skrzyniach, kurz i cement

kwiaty w ogrodzie, kwiaty na balkonie, kwiaty wiejskie, kwiaty miejskie

pizza z DaGrasso, numer sześć

pot, metanol, żel pod prysznic i woda kolońska w kompletnej ciemności

dźwięki:

wibracje telefonu w tych maleńkich kwadracikach, gdzie był zasięg

zaciąganie po wschodniemu od rana do nocy

recital piosenki obozowej i biesiadnej o drugiej w nocy, w cichej wsi <3

mieszanka płynąca non stop ze słuchawek, zagłuszająca oddech miasta

niski głos przez telefon, niski głos wprost do ucha

dziewczyna śpiewająca 'Lili Marlene'

semafory kolejowe, ruszające pociągi i bezlitosna pani przemawiająca przez głośniki